Rozdział 2

Dochodziła godzina jedenasta, więc budzik zaczął przeraźliwie piszczeć, budząc Catherine ze snu. Dziewczyna przetarła zaspane oczy i zerknęła za okno. Słońce plasowało się wysoko na bezchmurnym niebie. Rivery z ociąganiem zrzuciła z siebie kołdrę, po czym poczłapała do łazienki, by wziąć poranny prysznic. Potem owinęła się ręcznikiem i poszła z powrotem do sypialni, by wybrać sobie ubrania. Zdecydowała się na dżinsy i luźny T-shirt z logiem Thin Lizzy, a włosy związała w koński ogon. Miała jeszcze mnóstwo czasu i nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Uznała, że warto wybrać się do jakiegoś sklepu muzycznego, by zobaczyć, czy wyszło coś nowego.

                Sklep był niezbyt duży, lecz przestronny. Panowała tu niezwykle miła atmosfera, a ludzie o tym samym guście muzycznym bez skrępowania podchodzili do osoby wybierającej album ich ulubionego zespołu i zaczynali luźną pogawędkę na temat płyty. Na ścianach lub pod nimi można było znaleźć przeróżne instrumenty: gitary, perkusje, gitary basowe; między Les Paulami znalazło się czasem nawet ukulele. Sprzedawcą w sklepie był Stone Temple, dwudziestodziewięcioletni mężczyzna o jasnych włosach i piwnych oczach. Dla każdego zawsze był miły, więc i wszyscy go lubili; chętnie przychodzili do niego po opinię na temat płyt.

                – Cześć, Stone – przywitała się Catherine z uśmiechem.

Temple odwzajemnił uśmiech, wychodząc zza lady.

                – Hej, Cat – pomachał jej dłonią – Dawno cię tu nie było.

Rivery wzruszyła ramionami, ciekawie rozglądając się dookoła.

                – Jakoś nie było czasu – odparła – Jest coś nowego?

                – The Razor's Edge AC/DC – powiedział Stone, sięgając po płytę i podając ją dziewczynie.

Catherine obejrzała niebiesko-czerwoną okładkę, po czym wzruszyła ramionami. Czemu nie? Temple ponownie zajął miejsce sprzedawcy, a Rivery podała mu swoją należność.

                – To jak ci się żyje? – zagadnął przyjaźnie, widząc, że ma teraz niewielu klientów.

                – Całkiem w porządku – odparła Catherine – Mogło być lepiej, ale stać mnie jeszcze na kupno jakiejś płyty, więc chyba nie jest źle. Najwyżej przez dwa dni nie będę jeść – dodała ze śmiechem.

Stone nie podzielił jej rozbawienia.

                – Jeśli coś jest nie tak…

                – Wszystko okej! – pohamowała go Catherine – To był żart. Wiesz, bardzo śmieszny.

Temple zmierzył ją uważnym spojrzeniem, jednak niczego się nie doszukał. Nie pozostało mu więc nic innego, jak tylko skinąć głową i się uśmiechnąć.

                – Taak – odparł – Bardzo śmieszny.

Catherine wsunęła płytę do torebki i poprawiła jej pasek na ramieniu.               

                – Wiesz, Stone, muszę już iść – powiedziała pośpiesznie – Cześć!

Wyszła ze sklepu ze swoją „zdobyczą”. Coś nie podobało jej się w spojrzeniu Stone’a, tylko dokładnie nie wiedziała, co. Może… Troska? Nie była do tego przyzwyczajona. Zawsze radziła sobie sama, nawet Suzanne nie wtrącała się w to, czy Catherine dobrze się powodzi, czy też nie. Jasne, Temple prowadził z nią jedynie przyjacielską pogawędkę, ale mimo wszystko Rivery poczuła się nieswojo.

                Catherine wróciła do domu i wsunęła płytę do odtwarzacza. Potem uznała, że, mimo iż mieszkanie prawie lśniło, warto byłoby posprzątać. Muzyka umilała jej ścieranie kurzy i latanie z odkurzaczem po całym domu. Dokładnie przetarła książki na półce, porcelanowe figurki po swojej mamie i jedno zdjęcie Catherine z jej bratem starszym od niej o trzy lata. Przecierając ramkę fotografii, Rivery na chwilę się zatrzymała.

                Nicholas Rivery był wysokim brunetem o brązowych oczach, niemal identycznych jak Catherine. Zawsze miał na twarzy szeroki uśmiech, którym obdarzał każdego, czy to na ulicy, w pracy, czy w barze. Był człowiekiem, którego można było określić mianem „słoneczka”, które było w stanie przegonić burzowe chmury i sprawić, że nawet najsmutniejsza osoba na świecie przestawała czuć się źle. I chyba dlatego to właśnie jego dopadła choroba. Gdy Nico miał dwadzieścia lat, zdiagnozowano u niego nowotwór trzustki. Z początku Nicholas trzymał się dzielnie, wspierany przez Catherine siedzącą całą dobę przy jego łóżku. Pojawiły się jednak liczne przerzuty i brat dziewczyny odszedł pół roku później. To utwierdziło Rivery w przekonaniu, że śmierć zabiera ze sobą tylko najbardziej wartościowych ludzi. Nie zawraca sobie głowy nieważnymi.

                Catherine jeszcze przez chwilę patrzyła na fotografię i uśmiechniętą twarz brata, po czym pokręciła głową i odstawiła zdjęcie na półkę. Postanowiła dokończyć sprzątanie.

                O godzinie 18:00 Catherine zaczęła już szykować się do pracy. Okręcając kosmyki włosów wokół rozgrzanej prostownicy, zrobiła sobie ładne loki, ciągle związane w koński ogon. Strój niewiele różnił się od jej wcześniejszego ubioru: czarne dżinsy, biała, przylegająca do ciała bluzka z The Beatles i czarna bluza. Na nogi wsunęła buty na koturnie, po czym wyszła z domu.

                W Rainbow, a właściwie Over the Rainbow, jak zwykle było dużo ludzi. Suzanne w miarę kulturalnie próbowała dać pijanemu mężczyźnie do zrozumienia, że nie ma ochoty na „szybki numerek w toalecie”. Catherine aż się zagotowała, widząc, że ten mimo wszystko nachalnie próbuje się dobrać do jej koleżanki. Szybkim krokiem podeszła w jego kierunku i bez ostrzeżenia uderzyła go w twarz.

                – Kobieto, za co to?! – wybełkotał, łapiąc się za obolały policzek.

Catherine tylko prychnęła i kazała mu spadać. Mężczyzna wreszcie odsunął się i zniknął w tłumie. Suzanne spojrzała na Rivery pełnym wdzięczności spojrzeniem.         

                – Dziękuję – powiedziała – Nie wiem, czy bym sobie poradziła.

                – A co to za problem dać mu po mordzie? – mruknęła Catherine, biorąc swój fartuszek.

Suzanne wzruszyła ramionami.               

                – Chyba bym nie mogła – bąknęła.

                – Ja też – skinęła głową Catherine – Ale w twojej obronie do był odruch.

Suzanne mocno przytuliła Rivery, po czym poszła na zaplecze, by się przebrać. Catherine natomiast stanęła za barem i jakby nigdy nic zaczęła obsługiwać klientów zamawiających coraz więcej alkoholu, chociaż była dopiero 18:30. Dziewczyna nie chciała nawet myśleć o tym, co tu się będzie działo późną nocą. Miała nadzieję, że sytuacja, która miała miejsce przed chwilą, dzisiejszego wieczoru nie będzie już miała miejsca.

                Przy dźwiękach Iron Maiden ludzie bawili się, tańczyli, pili, palili trawę i robili wszystko, by jak najlepiej wykorzystać sobotni wieczór. Pojawiło się także Guns N’ Roses. Slash od razu skierował swoje kroki w stronę baru. Miał nawet we krwi mniej alkoholu niż zwykle.

                – Nie odejdę stąd, dopóki ze mną nie pogadasz – powiedział co Catherine, opierając się ladę.

                – Może nie zauważyłeś, ale jestem w pracy.

Slash w ogóle nie przejął się jej słowami. Cierpliwie czekał, aż ostatni z czekających klientów otrzyma to, co zamówił, po czym wlepił w Catherine wyczekujące spojrzenie. Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi, przyjmując zamkniętą postawę. Była na niego zła. Za to, że nie dostrzegał oczywistego.

                – Wcale się nie zmieniłem, Cat – zaczął Hudson.

Catherine parsknęła ironicznym śmiechem.

                – W życiu – odparła.

Slash oblizał usta, zastanawiając się, co właściwie odpowiedzieć na taki ironiczny komentarz. Słowa „Wcale nie!” nie były tutaj wystarczające.

                – Może przed pracą pójdziemy gdzieś razem, hm? – zaproponował – Na przykład na pizzę? Muszę ci chyba pokazać, że wszystko ze mną okej, a ty ciągle jesteś dla mnie cholernie ważna.

                – Nic nie musisz – przewróciła oczami.

                – Wiesz, o co mi chodzi.

Catherine wreszcie dała się przekonać. Udawała, że zrobiła to z wielką niechęcią, ale w głębi duszy bardzo cieszyła się z faktu, że Slash chciał naprawić ich relację.

❦❦❦

Słońce, jak zwykle, grzało mocno, więc wszyscy ludzie zamknięci w budynkach wręcz dusili się w dusznych pomieszczeniach. W studiu klimatyzacja pracowała na pełnych obrotach, dając muzykom chociaż trochę ulgi.

                – Dobra – mruknął Bob – James, możesz mi pokazać, co masz?

Hetfield bardzo niechętnie i z ociąganiem sięgnął do swojego futerału na gitarę. Pod instrumentem zawsze nosił czerwoną teczkę ze swoimi tekstami, skrawkami nowych utworów i kompozycjami. Bardzo nie lubił, gdy ktokolwiek przeglądał jego rzeczy, więc z pewnym oporem podał Bobowi kartkę z drukowanymi literami „ENTER SANDMAN” na samej górze. Kirk uderzał w struny, cicho grając „Stairway To Heaven” na niepodłączonej gitarze. Lars miał wrażenie, że mało brakuje, by opaska sportowa na jego czole zaczęła się topić z panującego w studiu gorąca. Bob przesunął wzrokiem po tekście, kiwając z uznaniem głową.

                – Jest w porządku – pochwalił.

James szybko schował kartkę z powrotem do swojej teczki. Jason szarpał od niechcenia struny swojego basu, obawiając się, że, podobnie jak na …And Justice For All, jego partie zostaną wyciszone do minimum. Lars ściągnął brwi, wlepiając w Boba świdrujące spojrzenie zielonych oczu.

                – Tylko tyle?

Rock uśmiechnął się lekko, patrząc na Larsa.

                – Czy ja jestem tu po to, żeby padać na kolana i wychwalać was pod niebiosa?

Lars nie znalazł na to odpowiedzi, więc tylko obdarzył producenta gniewnym spojrzeniem, w myślach już przypominając sobie numer telefonu do Flemminga Rasmussena.

                – Dobra, zacznijmy w końcu, co? – mruknął Kirk.

James sięgnął po swojego czarnego Gibsona Explorera, Lars obrócił pałeczki kilka razy, patrząc gdzieś w podłogę. Nie podobało mu się to. Uważał współpracę z Bobem za zwykły cyrk, choć znał go dopiero drugi dzień. Z Flemmingiem było inaczej. Grali to, co chcieli i nikt nie wtrącał się do tego, co robili. Larsowi takie podejście bardzo odpowiadało, ale Jamesa z kolei zaczęło denerwować. Chciał pracować z kimś, kto faktycznie angażował się w tworzenie albumu.

                – Jason, mógłbyś przestać podpalać pieniądze?

Newsted spłonął rumieńcem, chowając do kieszeni monetę, którą kilka chwil temu osmalał za pomocą płomienia swojej zapalniczki. Chwycił bas w dłoń i czekał, aż Lars trzy razy uderzy pałeczką o pałeczkę. James zaczął grać intro wspomagany przez Ulricha uderzającego w talerze. Nie zdążyli nawet dość do momentu, w którym perkusista zacząłby walić w bębny, ponieważ Bob już zmarszczył czoło.

                – Jason – westchnął – Głośniej.

Newsted z wahaniem popatrzył po swoich kolegach z zespołu. Bobowi to nie umknęło i zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem Jason się ich nie boi. Zapewne obawiał się powtórki z Justice, do czego Rock nigdy nie dopuści.

                 – Dobra – mruknął Newsted po chwili milczenia.

James przewrócił oczami i westchnął ciężko. Skiną głową na Larsa, by ten znowu zaczął. Ulrich zrobił minę, po czym ponownie uderzył pałeczkami. Hetfield wraz z perkusistą znowu zagrali intro. Kirk użył swojego, już typowego dla jego osoby, efektu wah-wah. Lars uderzył w bębny, a Jason wszedł ze swoim basem, tym razem głośniejszym. Bob siedział i uśmiechał się półgębkiem. Nie lubili go, a jednak stosowali się do jego rad. To było… Dziwne. Jednak Rock przeczuwał, że z czasem mu zaufają.

                – Stop, stop – uniósł dłoń Bob – Bas nie zgrywa się z sekcją rytmiczną.

Lars teatralnie wywrócił oczami. Znowu Jason.

                – Zagraj szybciej – powiedział James.

Newsted nieco się speszył.

                – Palcami będzie mi…

                – To weź kostkę, do kurwy nędzy! – Hetfield aż złapał się za głowę.

Jason obrócił kostkę w palcach, unikając wzroku frontmana. Kirk powiódł spojrzeniem po wszystkich, wyczuwając, że coś już jest nie tak. James się niecierpliwił. Nie lubił, gdy opóźniano coś z powodu głupot.

                – Jeszcze raz – westchnął w końcu wokalista, przeciągając samogłoski.

                – Kończmy ten cyrk – burknął Ulrich.

I znowu zaczęli „Enter Sandman”. James miał nadzieję, że chociaż uda mu się dzisiaj zacząć śpiewać. Patrząc na swoich kolegów, bardzo w to wątpił. Lars uderzył w bębny, a Kirk wszedł ze swoim efektem wah-wah. Bob słuchał tego ze zmarszczonym czołem. Były wyraźne niedociągnięcia, jednak tym razem milczał, patrząc, czy muzycy sami wyłapią swoje błędy. Jako pierwszy przerwał grę James.

                – Jase, głośniej.

                – Gram głośniej – bąknął Newsted.

Hetfield postukał palcem o swojego Explorera.

                – No to zagraj jeszcze głośniej – przewrócił oczami.

Widać było, że James szykuje się do zrugania basisty.

                – Jeszcze raz – powiedział szybko Kirk, próbując uniknąć wszelkich nieprzyjemności.

                – Jeszcze dwadzieścia razy – fuknął pod nosem Lars.

Niefortunnie usłyszał to James.

                – Możesz wreszcie zamknąć mordę?! – warknął.

                – Co jest z tobą, człowieku? – zirytował się Lars – Zawsze to ty dyktowałeś warunki, a teraz pozwalasz, by jakiś pizduś mówił ci, co masz robić?!

Bob ściągnął brwi, słysząc słowo, jakim określił go perkusista. James wlepił w niego spojrzenie, które byłoby w stanie zabić woła. Ulrich z trudem nie odwrócił wzroku. Kirk nieco się zestresował, bo wkurzony Hetfield nie wróżył nic dobrego. Zawsze był nieobliczalny i nigdy nie było wiadomo, co tym razem strzeli mu do głowy. Potrafił wyrzucić werbel za okno (zrobił tak podczas nagrań do Master Of Puppets), a nawet złamać na kolanie gryf swojej gitary, jak to uczynił z należącym do niego Gibsonem Flying V. Hammett z pewnym niepokojem obserwował twarz frontmana.

                – Chcę nagrać coś profesjonalnego – odparł James – Ale z tobą to się chyba nie uda.

                – Jak chcesz. Mogę odejść.

Hetfield zaśmiał się szyderczo. Kirk poczuł bardzo nieprzyjemny dreszcz, który przeszedł mu wzdłuż kręgosłupa. Ten śmiech naprawdę wywoływał ciarki i wcale nie wróżył nic dobrego.

                – I gdzie pójdziesz? – zapytał – Nikt oprócz nas nie zechce perkusisty, który nie umie grać.

Lars aż otworzył usta. Nie znalazł odpowiedzi na słowa Jamesa, więc tylko spuścił wzrok. Często spotykał się z krytyką, jednak zwykle wychodziła ona od ludzi, którzy nie mieli dla niego żadnego znaczenia i miał ich opinię głęboko gdzieś. James jednak był kimś innym. Zaimponował Duńczykowi już od samego początku. Lars, mimo wszystko, szanował go i cenił jego zdanie. Dlatego właśnie jego krytyka zadała mu bardzo celny cios.

                – Hej, chłopaki, wystarczy – wtrącił się Kirk – Pracujemy… Drugi dzień. Jak tak dalej pójdzie, to za miesiąc nie będzie już Metalliki – obrócił głowę – James, chcesz tego?

Hetfield wziął głęboki wdech. Kłótnie w studiu były nieuniknione, ale nie mogły one zdarzać się tak często. Kirk miał rację. Zespół naprawdę się rozpadnie, jeśli nie przestaną bez żadnego powodu pluć na siebie jadem.

                – W porządku – powiedział w końcu – Jeszcze raz?

                – Może nie – odezwał się po raz pierwszy od dawna Bob – Wyjdźcie gdzieś na piwo i wróćcie za jakiś czas. Musicie ochłonąć.

Muzycy skinęli głowami, zgadzając się z producentem. James jako pierwszy odłożył na bok swoją gitarę i szybkim krokiem opuścił studio. Słońce na zewnątrz grzało niemiłosiernie i blondyn docenił klimatyzację działającą w budynku. Wyciągnął paczkę czerwonych Marlboro, po czym wyjął jednego papierosa i odpalił go za pomocą swojej grawerowanej zapalniczki z logiem Black Sabbath. Zaciągnął się i ruszył w stronę ulicy.

                – Jam, zaczekaj – usłyszał doskonale mu znany głos.

Hetfield zatrzymał się i poczekał, aż przyjaciel zrówna z nim krok. Poczęstował go papierosem, a tamten nie odmówił. Przez długą chwilę szli w milczeniu.  

                – Słuchaj… – zaczął Lars – Zachowuję się jak dupek.

James nie miał zamiaru zaprzeczać.

                – Tak – odparł – Ale mnie też poniosło – po chwili milczenia powiedział coś zupełnie do niego niepodobnego – Przepraszam.

Lars zbaraniał. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek usłyszy to słowo z ust swojego przyjaciela. Miał ochotę przyłożyć mu dłoń do czoła i sprawdzić, czy ten nie ma temperatury.

                – Dzięki – bąknął – Ja też przepraszam.

                – To co, kierunek Whisky a Go Go czy Rainbow? – zapytał James na rozluźnienie atmosfery.

Lars przez chwilę się zastanowił. Dawno nie był w Rainbow i miał ochotę się tam wybrać. Wiedział jednak, że Hetfield będzie wolał Whisky i postanowił, że pójdą właśnie tam.

                – Wybieram pierwszą opcję – powiedział Ulrich.

Raźnym krokiem obaj ruszyli na podbój klubu.

* * *

No to mamy rozdział drugi.

Wiem, wiem, ten też jest nudnawy. No cóż, potrzeba troszkę czasu, by wszystko się rozkręciło, prawda? No, raczej w następnym rozdziale powinno coś się zacząć dziać.

Ach, tak nie na temat, ale wspomnę tylko, że zakochałam się w The Sound Of Silence i ciekawi mnie Wasza opinia na temat tego utworu.

Nie wiem, co jeszcze mogę tutaj napisać, więc tylko powiem, że mam nadzieję, iż rozdział przypadł Wam do gustu i nie zanudziłam Was na śmierć.

Pozdrawiam cieplutko :*