Rozdział 5

James od zawsze był wielkim fanem motoryzacji. Jako dziecko miał w pokoju plakaty przedstawiające przeróżne pojazdy – zarówno jednoślady, jak i samochody. Najbardziej lubił motocykle, którymi bardzo często wybierał się na przeróżne przejażdżki, najczęściej do „swojego miejsca” poza Los Angeles, gdzie mógł sobie w ciszy i spokoju porozmyślać nad sensem istnienia.

                Obok bloku mieszkalnego na Hilldale Avenue dobudowano kilka garaży. Jeden należał do Jamesa i został urządzony bardzo w stylu typowego fana ciężkiej muzyki – na dookoła było tyle plakatów, że sam Hetfield już zapomniał, jakiego koloru ma ściany. Pod nimi stały pojazdy: olbrzymi Chevrolet Suburban typu SUV, potężny muscle car Mustang Shelby GT500 z 1967 roku oraz wielka miłość Jamesa – czarny Harley Davidson. Wszędzie na podłodze walały się narzędzia, do których porządkowania blondyn nie był w stanie się zabrać. W prawym kącie z sufitu zwisał worek treningowy. Umieszczono tu również wielki głośnik. Podczas pracy nad którymś z pojazdów, James „katował” sąsiadów głośnym Motörhead albo Black Sabbath.

                James klęczał na podłodze garażu, polerując swojego Harleya. Motocykl musiał błyszczeć i mieć powierzchnię prawie jak lustro. Gdy powoli kończył, słuchając „I’m Eighteen” Alice’a Coopera, do środka nagle wparował Lars. Hetfield fuknął pod nosem, po czym wytarł dłonie w pierwszą lepszą szmatkę.

                — Czego? — burknął.

                — Masz okres, czy co? — zaśmiał się Ulrich, rzucając mu paczkę Marlboro.

James przewrócił oczami, biorąc jednego papierosa. Odpalił go od grawerowanej zapalniczki i mocno się zaciągnął. Potem przeniósł wzrok na Larsa.

                — Pytam poważnie — burknął James — Po co przylazłeś?

                — Dasz się gdzieś dzisiaj wyciągnąć? — zapytał.

James wzruszył ramionami, patrząc na swojego Harleya. Utwór w głośnikach zmienił się na „Back In The Saddle” Aerosmith. Blondyn przyłapał się na tym, że zastanawia się, czy ta piosenka spodobałaby się Catherine. Gdyby nie Lars, pewnie strzeliłby sam siebie w twarz za te myśli o dziewczynie.

                — Ty naprawdę robisz wszystko, żeby tylko nie iść do studia. — zmrużył oczy Hetfield.

Lars parsknął śmiechem. Blondyn zaczął wycierać w ścierkę brudne od smaru dłonie.

                — Coś w tym jest — odparł — Ale mam ochotę na piwo.

                — To weźmiemy sobie skrzynkę do studia. — burknął James.

Ulrich już szykował się do kłótni. Dla niego nagrywanie z Bobem było istną katorgą i chciał ograniczyć to do minimum. Flemming przynajmniej się nie czepiał szczegółów i pozwalał im nagrywać tak, jak mieli ochotę. Perkusista bardzo chciał namówić swojego przyjaciela na zmianę producenta.

                — Stary…

                — Nie wiem, jak ty, ale ja chcę nagrać pieprzony album! — warknął z irytacją James, którego łatwo było wyprowadzić z równowagi — Z tobą, czy bez ciebie – zwisa mi to.

Mówiąc to, cisnął ścierkę w kąt. Przyjrzał się Harleyowi i uznał, że jest wystarczająco wypolerowany. Rzucił niedopałek papierosa na ziemię, przydepnął go butem, po czym podszedł do maszyny. Lars parsknął.

                — Jasne, nagrywajcie bez perkusji.

James podniósł wzrok znad motocykla.

                — Kto powiedział, że bez perkusji? — zapytał retorycznie — Dzwoniłem do Benantego¹. 

Lars przełknął ślinę. Nie brał słów Hetfielda na poważnie, lecz teraz zaczął obawiać się o swoje miejsce w Metallice. Starał się nie okazywać swojego zaniepokojenia, więc na twarz przywołał swój irytujący uśmieszek.

                — No i co powiedział?

                — Gdyby zaszła taka potrzeba, zgodził się nam pomóc. — odparł James.

To się Larsowi nie spodobało. Nigdy nie bał się o to, czy zostanie wyrzucony – w końcu był współzałożycielem zespołu. James jednak zdawał się mieć ten fakt w poważaniu.  

                — Ej, James, ty nie mówisz poważnie, nie? — bąknął.

Hetfield parsknął.

                — Jasne, że mówię — powiedział — Słuchaj, mam dość. Przestań grać pieprzoną księżniczkę, której wiecznie coś nie pasuje i zacznij współpracować.

Lars nienawidził, gdy ktoś inny dyktował warunki, jednak teraz warto było okiełznać swoje ego.

                — Oczywiście. — burknął.

James skinął głową, po czym gestem dał mu znak, żeby wyszedł z garażu. Ulrich uczynił to bez słowa. Napięcie między przyjaciółmi było wręcz namacalne i Hetfield na poważnie zaczął się zastanawiać, czy zespół wyjdzie z tego cało. Zeskoczył z motocykla, po czym zamknął za sobą wielkie drzwi. Obrzucił Larsa ostatnim spojrzeniem. Różnili się jak ogień i woda. To było postawą ich przyjaźni i, mimo wszystko, nie wyobrażał sobie, że ten dziwny, mały, irytujący Duńczyk mógłby grać w jakimś innym zespole, z dala od niego. Westchnął ciężko, po czym uścisnął go po męsku. Lars był zaskoczony, ale pozytywnie.

                — Nie dzwoniłem do żadnego Benantego. — powiedział James na odchodne.

Po tych słowach Harley ryknął głośno i Hetfield zniknął Ulrichowi z pola widzenia.

❦❦❦

Catherine siedziała z książką, jak zwykle nudząc się przed pracą. Pomyślała, że może mogłaby odwiedzić Stone’a w jego sklepie muzycznym. Nie miała nic lepszego do roboty, a po Slasha zadzwonić nie mogła – podobno odchorowywał wczorajszą imprezę, a skacowany Saul Hudson to nic przyjemnego. Dlatego też zmieniła wygodny dres na dżinsy i koszulkę z Led Zeppelin, na nogi wsunęła swoje ukochane, dziesięcioletnie trampki, chwyciła torebkę, po czym wyszła z mieszkania.

                W sklepie, jak zawsze, znajdowało się niewielu klientów. Był tu jakiś nastolatek grający na wystawowym Gibsonie, jeden mężczyzna wybierał sobie płytę z półki poświęconej zespołowi Pink Floyd, a na oko trzydziestoletnia kobieta przeglądała magazyny muzyczne. Stone i Catherine mogli więc w spokoju sobie pogadać.

                — Cześć, Stone! — zawołała wesoło Rivery.

Temple oderwał wzrok od kasy fiskalnej i uśmiechnął się na widok dziewczyny.

                — Hej, Cat — przywitał się — Czegoś potrzebujesz?

Brunetka podeszła do lady.

                — Nie, przyszłam po prostu porozmawiać — odparła — Jak leci?

                — Nieźle. Co prawda nie mam milionów klientów… — powiódł wzrokiem po trzech osobach obecnych w sklepie — Ale daję radę. A ty? Nadal masz kłopoty finansowe?

Catherine wzruszyła ramionami.

                — Chyba „kłopoty finansowe” to za duże określenie. Mogło być lepiej, ale starcza mi na czynsz i jedzenie. — odparła.

Stone pokiwał głową. Lubił tą drobną, ciemnowłosą osóbkę. Catherine była, w jego mniemaniu, zbyt delikatna i miła na takie miejsce jak Rainbow. Nie widział jej „w akcji”, więc nie mógł wiedzieć, jak cięty potrafi mieć język i jak odważna potrafi być, jeśli wymaga tego sytuacja. Dla niego ona zawsze będzie kruchą dziewczynką, którą trzeba chronić przed każdym złem na tym świecie.

                — Potrzebujesz pomocy? — wypalił nagle.

Rivery spojrzała na niego nierozumiejącym wzrokiem.                

                — W jakim sensie? — odparła pytaniem na pytanie.

Temple wzruszył ramionami i nagle zrobiło mu się głupio.

                — Nie wiem — bąknął — W każdym. Masz mój numer. Jakby coś się działo…    

                — Stone — przerwała mu Catherine — Jestem dużą dziewczynką.

Chłopak spuścił wzrok, udając, że jest niezwykle zajęty porządkowaniem ćwierćdolarówek przegrodach kasy. Bardzo chciał pomóc dziewczynie. Sam nie wiedział, dlaczego to było dla niego aż takie ważne, ale faktem było, że miał wielką ochotę się nią po prostu opiekować – pilnować, by miała co jeść i żeby nic jej nie brakowało. To było naprawdę dziwne i dla niego niezrozumiałe, ale nic nie mógł na to poradzić.

                — Wiem, Cat, przepraszam — westchnął — Po prostu się o ciebie martwię.

                — Niepotrzebnie. — odparła dziewczyna już łagodniejszym tonem.

Stone lekko się do niej uśmiechnął.

                — Słuchaj, mam propozycję nie do odrzucenia.

Catherine zrobiła zaintrygowaną minę, po czym oparła się o ladę.

                — Zamieniam się w słuch. — mówiąc to oparła podbródek na splecionych dłoniach.

                — Zapraszam cię na kolację.

Tego Rivery się nie spodziewała. Potrzebowała dość długiej chwili, żeby przetrawić jego słowa. Dopiero po kilkunastu sekundach dotarło do niej, o czym mówił Temple.

                — Eee, Stone… — zaczęła.

                — Ej, to nie będzie randka czy coś w tym stylu! — przerwał jej chłopak — Po prostu mam ochotę spotkać się z tobą w innym miejscu niż ten sklep. Co ty na to?

Catherine pomyślała, że w sumie nic nie stoi na przeszkodzie. Nie miała żadnych planów, a spotkanie ze Stone’em było o wiele lepszym rozwiązaniem na wieczór niż czytanie kolejnej książki w zupełnej samotności. Uznała, że warto by było ruszyć się z domu, więc ostatecznie zgodziła się pójść z nim na kolację.

                — W porządku. — odparła.

Stone myślał, że z radości wyjdzie z siebie i stanie obok.

                — Wspaniale — uśmiechnął się — Jaki termin ci pasuje?

                — Może sobota? — zaproponowała Catherine — Wezmę wolne.

                — Jak najbardziej mi pasuje — odparł — Przyjadę po ciebie o 18:00.

                — Świetnie.

Catherine postanowiła zostać jeszcze chwilę i porozmawiać ze Stone’em na luźne tematy. Najpierw rozmyślali nad tym, co by było, gdyby Los Angeles nagle zaatakowała cała horda zmutowanych zombie, potem wymienili się poglądami na temat muzyki country i jazz, a na koniec opowiedzieli sobie o ich ulubionych albumach. W przypadku chłopaka padło na Rocks Aerosmith, a u Catherine – na The Last in Line Dio. Niestety jej kaseta ostatnio się popsuła, a w żadnym ze sklepów nie mogła znaleźć egzemplarza płyty.

                — Może uda mi się ją dla ciebie zamówić. — oznajmił Stone.

                — Naprawdę? — ucieszyła się Catherine — Byłabym ci wdzięczna.

Do lady podeszła kobieta, która niedawno oglądała magazyny. Nie miała nic w ręku, więc raczej przyszła się o coś zapytać.

                — Przepraszam, macie może Burn Deep Purple?

                — Widziałam ją na półce, kiedy wchodziłam — powiedziała Catherine — Pomogę pani.

Nie czekając na reakcję Stone’a, poszła w kierunku odpowiedniej szafki, kucnęła przy ostatnim rzędzie płyt i sprawnie zaczęła je przerzucać, wypatrując tej właściwej. Szybko ją znalazła i podała kobiecie.

                — Bardzo dziękuję. — powiedziała uradowana klientka, po czym zaniosła zdobycz do kasy.

Catherine uśmiechnęła się pod nosem. Tak niewiele potrzeba, by kogoś uszczęśliwić.

                — Chyba powoli będę się zbierać — mruknęła do Stone’a, gdy kobieta opuściła sklep — Powinnam jeszcze zrobić pranie, zanim wyjdę do pracy.

                — W porządku — skinął głową Temple — To… Do zobaczenia?

                — Do zobaczenia.

Wyszła ze sklepu i skierowała się w stronę swojego bloku mieszkalnego. Obok niej przemknął z rykiem czarny Harley, a dziewczyna aż się wzdrygnęła.

                Catherine zsunęła buty z nóg, a torebkę położyła na kuchennym blacie. Gdy kładła ją na stół, coś stuknęło w jej wnętrzu, czego zdecydowanie wcześniej tam nie było. Zmarszczyła czoło, po czym zajrzała do środka. Na jej dnie leżała płyta The Last in Line. Rivery uśmiechnęła się pod nosem, przeklinając Stone’a.

❦❦❦

James uwielbiał samotne przejażdżki swoim motocyklem. Mógł wtedy być sam na sam ze swoimi myślami albo po prostu czerpać przyjemność z jazdy, jednocześnie podziwiając krajobraz. Zwykle wybierał się na przedmieścia, gdzieś poza uliczny zgiełk i wszechobecne zabudowania. Teraz jednak coś podkusiło go, by wybrać się do jednego z biedniejszych miast znajdujących się na terenie hrabstwa Los Angeles. Wjechał więc na skrzyżowanie i skręcił w lewo, w N Main Street. Następnie, po przejechaniu paru mil, napotkał rozwidlenie dróg. Trzymając się prawej strony, jechał US-101 S. Potem zjechał na Lakewood Boulevard. Jechał jeszcze dobrą chwilę, zanim skręcił w lewo w Bookshire Avenue. Pięć minut później był już w Downey.

                Downey było rodzinnym miasteczkiem Hetfielda. Nie było duże i przeważały tutaj gospodarstwa wiejskie. James pamiętał, że on i jego kumple z okolicy byli bardzo podekscytowani, gdy otworzono tu wreszcie pierwszy budynek McDonald’s; był on tutaj jedyną „atrakcją”. Czasów dzieciństwa blondyn nigdy nie wspominał najlepiej – kłopoty w domu nigdy dobrze nie wpływały na wspomnienia dziecka. Jednak mimo wszystko w jego pamięci zachowało się wiele przyjemnych chwil spędzonych w tym niewielkim miasteczku. Wspominał je, jadąc swoim motocyklem niemalże pustymi ulicami. Harley był tak głośny, że Hetfield pomyślał, czy by z niego nie zsiąść – ryk silnika wydawał się tutaj bardzo nie na miejscu. Minął trawiaste boisko, na którym pierwszy raz w życiu złamał nogę. Pamiętał, że zawsze przychodził tu z kolegą, który miał na imię Dean. Często chodzili na wagary i odwiedzali to miejsce, by pograć sobie w piłkę nożną. Dalej znajdował się budynek szkoły, w której się uczył. Patrzenie na to wszystko wpędzało go w dziwny stan melancholii, a sam Hetfield uświadomił sobie, że nie był w Downey od dziewięciu lat.

                Dom znajdował się najdalej wysuniętej na północ części miasta. Harley zatrzymał się na podjeździe. James zeskoczył na ziemię, po czym obrzucił teren spojrzeniem. Budynek nie przypominał już miejsca, w którym dorastał. Rośliny rozrosły się, pokrywając większą część posesji, ktoś wybił jedną szybę w oknie, dachówki przeżarła rdza, w drzwiach ziała dziura, a urwana rynna leżała gdzieś obok. Sam dom trzymał się jednak w dobrym stanie. Z tym miejscem kojarzyło mu się wiele złych chwil, ale były również i te dobre – te, które spędził w towarzystwie swojej cudownej matki, która kochała swojego syna ponad wszystko. Hetfield bardzo ostrożnie otworzył drzwi, które ledwo trzymały się w zawiasach, po czym wszedł do środka. Od razu jego płuca wypełnił wszechobecny kurz i pył, więc chłopak zaniósł się kaszlem. Potem rozejrzał się dookoła. Większość pozostawionych tu rzeczy została skradziona, co wcale go nie zdziwiło. Przechadzał się po wszystkich pokojach, pozwalając, by wspomnienia wypełniły jego umysł. Pokój jego brata, Christophera – to właśnie dzięki niemu zaczął interesować się rockiem. Zatrzymał się przy sypialni jego rodziców. Niemal wszystko zostało zgrabione, oprócz jednego przedmiotu – łóżka jego matki. Każdy w miasteczku wiedział, że w nim umarła, a nikt nie chciał spać tam, gdzie leżał trup.

                — Proszę, proszę, kogo my tu mamy? — usłyszał za plecami damski głos.

Obrócił się na pięcie i ujrzał niewysoką blondynkę o zielonych oczach i przenikliwym spojrzeniu. Z początku jej nie poznał, lecz później przypomniał sobie, kim ona jest. Nazywała się Nathalie Hale. Była jego pierwszą dziewczyną. Właściwie, nigdy nie czuł do niej nic głębszego, ale lubił uprawiać z nią seks. Tak, była bardzo dobra w łóżku, nawet jak na szesnastolatkę.

                — Co ty tu, do kurwy nędzy, robisz?! — warknął James.

Nathalie zrobiła urażoną minę.

                — Tak się witasz ze swoją starą przyjaciółką?

Hetfield zacisnął pięści.

                — Nie jesteś moją przyjaciółką — burknął — Poza tym, na pewno nie będziesz mi dyktować, jak mam się z tobą witać, do cholery.

Hale podeszła do niego, niezrażona jego słowami. Położyła dłoń na jego piersi.

                — Och, bardzo się zmieniłeś, James. Nie poznaję cię.

                — I bardzo dobrze — strącił jej dłoń — Skąd w ogóle wiedziałaś, że tu jestem?

Nathalie uśmiechnęła się, opierając się o jego tors. James powstrzymał odruch odepchnięcia jej od siebie.

                — To proste — odparła — Jesteś jedyną osobą, którą stać na Harleya witającą w te strony.

James w końcu nie wytrzymał i cofnął się, pozbawiając opartą na nim dziewczynę równowagi. Prawie upadła, lecz udało jej się ustać na nogach. Szkoda, pomyślał Hetfield.

                — Po co tu przyszłaś? — zapytał.            

                — Miałam zapytać o to samo.

Blondyn poczuł narastający gniew.

                — Naprawdę nie mogę wrócić do własnego, pierdolonego domu?!

                — Przestań przeklinać.

                — Będę przeklinał, ile, kurwa, będę chciał! — warknął — I przestań się do mnie kleić — dodał, ponownie strącając jej dłoń ze swojej piersi — Skończyłem z tobą jakieś osiem lat temu.

                — Stara miłość nie rdzewieje, James.

Hetfield zaniósł się śmiechem. Nathalie wzbudzała w nim obrzydzenie i irytację. Miał ochotę stąd wyjść.

                — Miłość? Co ty pierdolisz? — parsknął szyderczo. Hale aż się cofnęła — Pieprzenie się to nie miłość.

Nathalie zakryła usta dłonią.

                — Czyli przez ten cały czas…

                — Brawo, geniuszu — zaklaskał James — Fakt, dupę masz niezłą, ale na pewno do ciebie nie wrócę. Wymagam u dziewczyny jakiegokolwiek ilorazu inteligencji.

Hale zalała się łzami, po czym wybiegła z domu. Hetfield ani trochę nie żałował, że ją tak potraktował – dostała to, na co zasłużyła. Prawda boli, syknął w myślach. On również postanowił opuścić ten budynek. Wychodząc, ciągle oglądał pozostałości po jego dzieciństwie i obiecał sobie, że jeszcze tu wróci. I odbuduje to wszystko, co zostawił dziewięć lat temu.

_______________________

¹Charlie Benante – perkusista zespołu Anthrax od roku 1983.

* * *

Witam :)

Od razu zaznaczam, że nie mam zielonego pojęcia, jak wyglądało Downey w latach 80. czy 90. Cholera, właściwie to nie wiem, jak wygląda teraz! Przedstawiam Wam tu moją wizję i może się ona bardzo różnić od rzeczywistości.

Wiem, że nie dzieje się tu jakoś  szczególnie dużo, ale pomyślałam sobie, że fajnie by było wpleść tutaj taki „powrót do przeszłości”, czyli odświeżyć dzieciństwo Jamesa. Od razu uprzedzam, że w moim opowiadaniu jego sytuacja rodzinna będzie się trochę różnić. Pomysł na to chodzi za mną już od dawna i postanowię go zrealizować. Ale na to, oczywiście, przyjdzie czas.

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał.

Pozdrawiam cieplutko :*