Rozdział 11

1 grudnia, rok 1990

Cały listopad minął bez żadnych niespodzianek ze strony kartelu czy Aniołów Piekieł. Było to zarazem dziwne i niepokojące, ponieważ tajemnicą nie było, iż Bractwo Aryjskie zbierało siły w San Francisco. Większość podstawowych czynności Bandidos oraz ludzie z nimi spokrewnieni wykonywali w nieznośnym oczekiwaniu na tragedię. Za długo panował spokój i coś w końcu musi się wydarzyć.

❦❦❦

Stone Sour – Through Glass

Początek grudnia przyniósł ze sobą masę świątecznych promocji w sklepach, „czyszczenia magazynów”, mnóstwo czerwonych Mikołajów trzymających wypchany worek prezentów, latarnie owinięte kolorowymi światełkami oraz typowo bożonarodzeniowy szał. Catherine przechadzała się spokojnie Sunset Boulevard, obserwując to wszystko. Co roku nie mogła się nadziwić – do Gwiazdki jeszcze miesiąc, a wszyscy ludzie już podurnieli. Ona nigdy nie czuła tej wszechobecnej „magii”, a jedynie wymuszone bycie miłym, bo tak wypada, a także sprzątanie w całym domu, jakby specjalnie na święta miała wpaść perfekcyjna pani domu z białą rękawiczką, by zobaczyć, czy przypadkiem nie masz za dużo kurzu na telewizorze.

                Istniał jednak duży plus całego świątecznego szaleństwa. Bob oraz Metallica wzięli sobie „wolne”, by chwilę odpocząć od nagrywania, przygotować się do Bożego Narodzenia i z nowymi siłami powrócić po Nowym Roku. Dlatego też Catherine spędzała z muzykami więcej czasu i obie strony cieszyły się z tego faktu. Naprawdę się polubili i dziewczyna w wolnych chwilach wolała iść do Larsa i wypić butelkę piwa z Metallicą, niż odwiedzić Stone’a w jego mieszkaniu. Nie było to wobec niego w porządku, więc Rivery starała się na przemian odwiedzać to zespół, to swojego chłopaka.

                Była jeszcze sprawa Suzanne. Blondynka wreszcie się przemogła i opowiedziała o wszystkim Catherine. O tym, że ćpała i piła na umór, po czym szła do łóżka z przypadkowymi facetami, straciła pracę i nie miała co ze sobą zrobić. Rivery z początku miała wielką ochotę, by na nią nawrzeszczeć, ale szybko się powstrzymała – w końcu nie tego potrzebowała teraz jej przyjaciółka. Dlatego z nią również brunetka spędzała dużo czasu: chodziły razem do Rainbow, często odwiedzały siebie nawzajem oraz spotykały się z Jamesem, Kirkiem i Jasonem, póki co unikając Larsa jak ognia. Widać było jednak jak na dłoni, że Suzanne ewidentnie spodobał się perkusista. Catherine w myślach już bawiła się w swatkę, obmyślając „nikczemny” plan połączenia pary.

                Catherine od jakiegoś czasu chodziła w dobrym humorze. Wszystko świetnie się układało – miała niezwykłych przyjaciół, z którymi była coraz bliżej, chłopaka, który zawsze robił wszystko, by była zadowolona oraz wspaniałego brata. Ostatnio ona i Cameron znowu stali się rodziną i bardziej niż kiedykolwiek przymykali oko na wydarzenia z przeszłości.

                Rivery wstąpiła raźnym krokiem do sklepu Stone’a. Była dopiero dziewiąta rano i wnętrze ziało pustkami. Obecny był tylko nastolatek oglądający rockowe czasopisma oraz Suzanne siedząca na podłodze i układająca na półce płyty Black Sabbath. Na widok przyjaciółki blondynka szeroko się uśmiechnęła, ale zaraz powróciła do swojej roboty. Sumiennie wykonywała każde polecenie Stone’a. Temple, za namową Catherine, dał jej pracę, czyli uchronił ją od wylądowania na ulicy przez zaległy czynsz oraz chodzeniem z pustym brzuchem. Delaney dość szybko wychodziła na prostą, z czego jej przyjaciółka bardzo się cieszyła.

                — Cześć, Stone. — przywitała się z chłopakiem Catherine, całując go w policzek.

                — Hej, słońce — uśmiechnął się — Jak leci?

                — Dobrze — odparła wesoło — Umówiłam się ze Slashem. Ostatnio strasznie go zaniedbuję.

Stone zmrużył oczy.

                — Mnie też.

                — Nie przesadzaj.

Temple tylko się uśmiechnął i objął dziewczynę ramieniem, przyciągając ją do siebie. Catherine oparła głowę o jego ramię, a jej dłoń powędrowała w górę, by wpleść palce w jego włosy.

                — Na którą umówiłaś się ze Slashem?

                — Spotkam się z nim dopiero po pracy — odparła — Wiesz, Gunsi nagrywają album. Axl nie uznaje istnienia czegoś takiego jak „przerwa świąteczna”. A Metallica już teraz zrobiła sobie wolne. — dodała.

Na samo wspomnienie jej przyjaciół bezwiednie rozciągnęła usta w uśmiechu. Uwielbiała ich wszystkich, a każdego za coś innego. Slash był po prostu Hudsonem, uroczym, trochę zawziętym i z durnymi, często złoszczącymi ją pomysłami. Duff miał w sobie coś, że po prostu nie dało się go nie kochać. Kirk był nieco szurnięty, zawsze łagodny, uśmiechnięty, czarujący i przyjaźnie nastawiony. Jason nie wyróżniał się niczym szczególnym, tak jak ona, więc automatycznie go polubiła; byli w końcu podobni. No i James… Najbardziej skomplikowany człowiek, jakiego kiedykolwiek spotkała. Był pełen sprzeczności i niezdecydowania. Miał bardzo trudny charakter. Był wybuchowy, łatwo małe szczegóły wyprowadzały go z równowagi, chciałby mieć wszystko pod kontrolą, a ludzi najchętniej przypiąłby do siebie łańcuchem i nie pozwalał od siebie odejść. Stracił już tyle bliskich mu osób, że bał się zaczynać każdą nową znajomość w obawie przed złamaniem serca po raz kolejny. Na każdy, nawet najdrobniejszy dotyk reagował gwałtownym cofnięciem się, jakby dłonie innych osób parzyły. Z drugiej strony potrafił być niezwykle łagodny, słuchał jak nikt inny, a jego uśmiech zdawał się posiadać magiczną moc przeganiania burzowych chmur. Jego nastawienie umiało zmieniać się z sekundy na sekundę i nigdy nie wiadomo było, czy jego zadowolenie za moment nie przerodzi się w gniew będący w stanie zmieść całą Amerykę z powierzchni Ziemi.

                — Zaczynam się robić zazdrosny o tą twoją Metallikę. — powiedział Stone.

Catherine westchnęła ciężko i pokręciła głową.

                — Daj spokój — rzuciła — Chyba trzeba mieć w życiu przyjaciół.

Temple nie odpowiedział. Był chorobliwie zazdrosny o każdego osobnika płci męskiej, z którym rozmawiała jego dziewczyna, więc Rivery po prostu przestała zwracać na to uwagę. Miała pełne prawo uciąć sobie pogawędkę z kimś, kto nie jest Stone’em. Byli w związku od niedawna, ale Catherine już zaczynała się powoli dusić. Czuła się ograniczana. Bolał ją ten brak zaufania. Może nie była podręcznikowym przykładem porządnej dziewczyny, ale skoków w bok nienawidziła jak niczego innego. Temple po takim okresie znajomości powinien o tym pamiętać. Czasem brunetka zastanawiała się, kiedy w końcu będzie miała tego dość. Bo jeśli sytuacja dalej będzie tak wyglądać, to z pewnością ten moment nastąpi.

                — Taak — bąknął Stone — Jasne, że trzeba. — dodał bez przekonania.

Catherine miała ochotę zajrzeć do jednego z przyjaciół. Ostatnio bardzo się o niego martwiła i chciała zobaczyć, czy wszystko w porządku. Nie lubiła wymyślać wymówek i okłamywać Stone’a, ale, póki co, było to jedyne rozwiązanie, które pozwalało uniknąć zasypania jej pytaniami i wielkiej zazdrości.

                — Pójdę już do domu, jestem trochę zmęczona — powiedziała, po czym pocałowała Temple’a w policzek — Wpadnę do ciebie jutro, okej?

                — Jasne.

Rivery wyszła ze sklepu, zapaliła papierosa i skierowała się w stronę Hilldale Avenue.

                James i Catherine ostatnio całkiem nieźle się zakumplowali, choć Hetfield w dalszym ciągu zachowywał się trochę jak wyrwany z buszu. Cały czas gwałtownie cofał rękę, gdy nawet przypadkowo się dotknęli, rozmawiając z nią jak ognia unikał tematów dotyczących jego osoby, a na pytanie o jego przeszłość odpowiadało jej tylko nerwowe warknięcie. Nie naciskała na niego, widząc, że coś musi być na rzeczy. Jeśli będzie chciał o czymś jej powiedzieć, to powie. Czasem, kiedy miała po drodze, wpadała na kilka minut do jego mieszkania, by zobaczyć, czy wszystko w porządku. Bała się o niego. Miewał bardzo silne napady depresji i mogło to się pewnego dnia naprawdę źle skończyć. Taki nieobliczalny człowiek był zdolny do wszystkiego.

                Catherine stanęła przed drzwiami w kolorze ciemnej czekolady i zapukała, wystukując rytm bardzo dla niej charakterystyczny. Często robiła to zupełnie nieświadomie, ale za każdym razem brzmiało to dokładnie tak samo – stuk stuk puk puk stuk. Dzięki temu każdy wiedział, że to właśnie ona. Miała dziwne wrażenie, że James nie miał nic przeciwko jej wizytom, a nawet cieszył się z jej towarzystwa. Teraz jednak odpowiedziała jej cisza. Uniosła rękę i niepewnym ruchem ponownie zastukała w drewno. Dalej brak odpowiedzi. Przecież facet ma prawo gdzieś sobie wyjść, prawda? Nie musi być wiecznie w swoim mieszkaniu. Więc dlaczego Catherine odczuwała taki dziwny niepokój? Dla pewności nacisnęła klamkę. O dziwo, drzwi się uchyliły, co nie było typowe – James nigdy w życiu nie zapomniałby o przekręceniu klucza w zamku. Choćby się waliło i paliło, on zawsze musiał je zamknąć na cztery spusty i pięć razy sprawdzić, czy na pewno nikt ich nie otworzy. Rivery zmarszczyła czoło i ostrożnie przekroczyła próg mieszkania. Wewnątrz unosił się zapach… Jamesa. Bardzo przyjemna woń jego męskich perfum pomieszana z dymem papierosowym, zapachem świeżo mielonej kawy i alkoholem.

                — James…? — bąknęła niepewnie Catherine.

Czuła się jak intruz. Nie powinna tutaj wchodzić bez jego pozwolenia, ale dziwne przeczucie kazało jej przekroczyć próg. Cisza panująca w mieszkaniu zdawała się być ogłuszająca. On nigdy nie zostawiłby otwartych drzwi. Zawsze musi być ten pierwszy raz, pomyślała dziewczyna i już miała wyjść z powrotem na klatkę schodową, gdy do jej uszu dobiegł cichy, stłumiony krzyk. Serce podeszło jej do gardła, a mózg zaczął wariować, tworząc miliony najgorszych scenariuszy na minutę. Nerwowym krokiem ruszyła w kierunku dźwięku. Dochodził z sypialni blondyna. W normalnej sytuacji wahałaby się, czy przekroczyć próg – w końcu to jego pokój. Teraz jednak bez zastanowienia pchnęła drzwi. James siedział na podłodze, plecami opierając się o łóżko. Jedną dłonią zasłaniał sobie usta, tłumiąc krzyk, a drugą wplótł we włosy i zaciskał tak mocno, że cała mu pobielała. Blondyn cały mocno drżał i widać było, że niemiłosiernie cierpi.

                — Jezu Chryste, James! — wyszeptała Catherine, przyklękając obok niego — Co się dzieje? Słyszysz mnie? James!

Jej słowa jakby do niego nie docierały. Każdy jego mięsień był napięty do granic niemożliwości, a ciało dręczyły potworne drgawki. Odczuwał straszliwy ból, a Catherine tylko bezradnie na to patrzyła, nie mając pojęcia, jak może mu pomóc. Widok był tak okropny, że walczyła ze sobą, by po prostu nie wybiec z mieszkania. Nigdy jeszcze nie widziała go w takim stanie. Tak bardzo chciała jakoś temu zaradzić, sprawić, żeby przestał cierpieć. Myślała, że jej serce pęknie na tysiąc małych kawałków, gdy spojrzał na nią błękitnymi oczami pełnymi łez bólu. Z bezsilności i braku innego wyjścia Catherine po prostu opadła na podłogę i przygarnęła go do siebie, tuląc jak małe dziecko. James mocno chwycił jej ramiona, jakby były one ostatnią deską ratunku, nadzieją dla tonącego, czymś, co byłoby w stanie przegonić okropny napływ cierpienia. Dziewczyna, mimo przerażenia, nie wypuszczała blondyna z uścisku. Cały dygotał, a ona czuła, jak gorące łzy kapią na jej pierś. Ten wielki, silny, niebezpieczny, groźny facet, którego tak się obawiała teraz kurczowo trzymał się jej ramion jak mały chłopczyk maminej spódnicy. Catherine ze zdziwieniem spostrzegła, że drgawki powolutku ustępują. Oddech Jamesa pomału się wyrównywał, jego uścisk nieco zelżał, a łzy przestały płynąć. Dziewczyna jednak cały czas trzymała go w objęciach, przesuwając dłońmi po jasnozłotych włosach, dopóki nie upewniła się, że już na pewno to, co go męczyło minęło.

                — D-Dziękuję. — powiedział cicho James, pomału się od niej nieco odsuwając.

Wziął kilka urywanych wdechów, dochodząc do siebie. Catherine również była roztrzęsiona. Nigdy jeszcze nie widziała czegoś podobnego, nie miała pojęcia, jak zareagować i chyba to było najgorsze – to poczucie bezsilności. A skoro ona była w takim szoku, nawet nie potrafiła wyobrazić sobie, co musiał czuć James.

                — Przepraszam, że musiałaś na to patrzeć. — bąknął blondyn, pociągając nosem.

Catherine delikatnym, ostrożnym ruchem położyła mu dłoń na ramieniu, próbując dodać mu otuchy. O dziwo nie cofnął się, nawet nie drgnął, a tylko powoli wypuścił powietrze z płuc i nakrył swoimi wielkimi palcami jej małą rączkę. Nie spodziewała się po nim takiego gestu.

                — Wszystko w porządku? — zapytała cicho.

James pokiwał głową.   

                — Tak. To nie pierwszy raz — odparł, ocierając oczy — Naprawdę przepraszam. To…

                — Przecież to nie twoja wina. — przerwała mu.

                — W każdym razie dziękuję — powiedział — Zwykle to trwa o wiele dłużej. Nie wiem, jakim cudem tobie udało się tak po prostu to przerwać. Magiczne ręce czy co?

Catherine uśmiechnęła się lekko, choć wcale nie było jej do śmiechu. Wystraszyła się nie na żarty. Nigdy w życiu nie spotkała się z czymś podobnym. To było… Naprawdę dziwne i James chyba dostrzegł, że nie miała pojęcia, o co tu chodzi.

                — Chyba powinienem ci coś wyjaśnić. — mruknął.

Catherine lekko pokręciła głową.

                — Tylko jeśli sam chcesz.

                — Chcę.              

❦❦❦

Pantera – Cowboys From Hell

Motocykle pędziły drogą. Jechało tędy sporo samochodów, ale motocykliści zupełnie nie zwracali na to uwagi, sprawnie manewrując między pojazdami. Trudność miała jedynie sporej wielkości ciężarówka transportowa, ale i jej kierowca dawał sobie radę. Poruszali się w określonym szyku i tak pozostawało przez całą podróż. Każdy z „jeźdźców” dokładnie wiedział, jaką funkcję pełni i gdzie jest jego miejsce. Prezes jechał na samym przedzie, a za nim cała reszta. Gdzie pojechał on – tam podążał również cały jego klub i nie było innej opcji. A za nieposłuszeństwo kary były wyjątkowo surowe.

                Baki były prawie puste, więc motocykliści zjechali na najbliższą stację benzynową. Większość ludzi tankujących swoje samochody popatrzyło na nich z trwogą i ze zniecierpliwieniem zerkało, ile paliwa zostało jeszcze, żeby napełnić zbiornik i jak najszybciej stąd odjechać. Jednak „jeźdźcy” nie mieli najmniejszej ochoty krzywdzić kogokolwiek; chcieli tylko zatankować. Spokojnie więc stanęli sobie z boku, czekając, aż któreś miejsce się zwolni. Gdy wreszcie stara Honda Civic wytoczyła się na ulicę, po kolei każdy motocykl uzupełniał bak. Corey Edevane, prezes gangu, „napoił” maszynę, po czym grzecznie poszedł zapłacić za paliwo. Nie chciał tym razem mieć żadnych konfliktów z prawem. Podróż musiała odbyć się beż żadnych komplikacji. Wieźli trzy tuziny kałasznikowów. Nie mieli ochoty na konfrontację z policją.       

                — Dzień dobry — zagadnął Edevane’a przyjazny sprzedawca — Co Anioły Piekieł robią w tak małym miasteczku?

Jedziemy dostarczyć karabiny ludziom, którzy zaraz zgwałcą twoją córkę i wymordują całe miasto, pomyślał Corey. Uśmiechnął się jednak lekko i położył swoją należność na ladzie. Kupił także swoje ulubione papierosy.

                — Załatwiamy nasze sprawy — odparł wymijająco — Małe miasteczka również tego wymagają.

Mężczyzna za ladą pokiwał głową.

                — Jasne — powiedział — Szerokiej drogi!

Edevane jedynie zdawkowo się uśmiechnął.

                Upłynęło sporo czasu zanim wszystkie maszyny miały pełne baki i były gotowe do drogi. Na godzinę przed zachodem słońca motocykliści ponownie wyruszyli w podróż, a za nimi ich wypełniona bronią ciężarówka. Corey znów wysunął się na przód, kierując wszystkimi. Miał dopiero trzydzieści lat, lecz już wybrano go na prezesa. Głosowanie odbyło się zaraz po tym jak jego ojciec postanowił odejść. Dlaczego? Nie wiadomo. Nie powiedział nikomu.

                Gang pędził przed siebie. W tej okolicy policję mieli dobrze opłaconą, więc nawet natykając się na radiowóz nie mieli problemów z powodu przekroczenia prędkości. Corey płynnie omijał wszystkie samochody. Nierzadko zdenerwowani kierowcy „komentowali” ich jazdę głośnym klaksonem, ale żaden z motocyklistów nie zwracał na to większej uwagi. Nagle jednak za ich plecami pojawiło się kilkanaście innych jednośladów; były to również Harleye, a wraz z nimi jechał szybki, zwinny van. Edevane zmarszczył czoło i obrócił głowę. Nie był to nikt z Aniołów. Nie wróżyło to nic dobrego, lecz póki co prezes dał swoim ludziom znak, żeby ich zignorowali. Ostatnie, czego było im trzeba, co strzelaniny na środku ulicy. Upewnił się, na wszelki wypadek, że jego Glock bezpiecznie tkwi za pasem.

                Anioły Piekieł wyjechały z miasta. Tutaj samochodów nie było prawie wcale. Nieznajomi motocykliści ciągle jechali za nimi i Corey miał dziwne wrażenie, że tamci czekali tylko, aż wokół nich nie będzie ludzi. Nie mylił się. Napastnicy przyspieszyli, doganiając gang. Edevane nie wahał się ani chwili dłużej. Wyciągnął pistolet i oddał serię strzałów w kierunku obcych. Tak samo postąpił cały jego oddział. Jedna kula przebiła oponę wrogiego motocyklisty. Trafiona maszyna przewróciła się wraz ze swoim kierowcą. Tamci jednak jechali dalej, zostawiając z rannym jedynie jednego człowieka. Ostrzał ze strony Aniołów trwał dalej, jednak nie przyniósł pożądanych efektów, a tylko rozjuszył napastników. Corey zużył cały magazynek, ale bez skutku; trudno bowiem trafić do ciągle przemieszczającego się obiektu. Ze złością odrzucił bezużyteczną już broń i wyciągnął następny pistolet. Ciężarówka z bronią co chwila manewrowała na boki, próbując zepchnąć wrogów, jednak za każdym razem udawało im się uciec. Jeden z motocyklistów trafił kierowcę w głowę. Rozbryzg krwi zabarwił całą szybę na czerwono, a kabina pokryła się kawałkami czaszki i mózgu. Ciężarówka gwałtownie skręciła w prawo, natrafiając oponą na głaz. Pojazd wywrócił się na bok. Część motocyklistów zatrzymała się i błyskawicznie zaczęła wyładowywać broń ze środka i wrzucać ją do swojego vana, podczas gdy inni strzelali do Aniołów. Tamci nie zamierzali tak łatwo oddać swoich AKM. Zatrzymali swoje maszyny i zeskoczyli na ziemię, cały czas oddając strzały do wrogów. Corey został trafiony w ramię. Krew trysnęła z rany, a sam prezes upadł na ziemię, ciągle jednak naciskając spust zdrową ręką. Jeden z wrogów chwycił szklaną butelkę wypełnioną benzyną, z której zwieszała się luźna szmatka. Edevane zaklął głośno, gdy tamten podpalił materiał.

                — Cofnąć się, kurwa! — wrzasnął do swoich ludzi.

W tym samym momencie przed nimi pojawiła się ściana ognia, powiększająca się co chwila pod wpływem kolejnych butelek z benzyną. Ludzie  z Aniołów ominęli płomienie, jednak van już zdążył odjechać, a wraz z nim także i motocykle. Byli na tyle daleko, że dalsze strzały nic by nie dały. Pościg również nie wchodził w grę – musieli zająć się rannym prezesem.

                — To był gang? — zapytał swoich ludzi, gdy ci podnieśli go z ziemi.

Corey cały czas mocno przyciskał rękę do rany. Stracił mnóstwo krwi. Jeśli zaraz nie zajmie się nim medyk, będzie miał poważne kłopoty.

                — Nie mieli kamizelek. — oznajmił jeden.

Edevane pokiwał głową. Jeden z Aniołów zatelefonował do zaufanego lekarza, który miał przyjechać i obejrzeć ranę. Prezes cały czas był na siebie wściekły, że tak łatwo stracili tyle kałasznikowów. Bractwo chyba odstrzeli mu za to głowę.

               

❦❦❦

To był dobry dzień dla Bandidos. Byli już w swoim magazynie i rozładowywali wielkie skrzynie pełne karabinów AKM. Robert Harvey z zadowoleniem patrzył, jak jego kadeci z pomocą świeżaków z Oregonu nosili zdobytą broń. Michael Petterson mocnym ruchem położył mu dłoń na ramieniu. Był w równie dobrym humorze, co on.

                — To było mocne. — powiedział.

Ronnie odpalił papierosa i poczęstował przyjaciela.

                — Taak — uśmiechnął się szeroko — Tyle jest tych kałachów, że sprzedamy je za grubą sumkę i jeszcze trochę zostanie dla nas.

Petterson pokiwał głową. Był dumny z Bandidos za tak dobrze przeprowadzoną akcję. Odbicie transportu broni Aniołów Piekieł to był nie lada wyczyn.

                — To co?! — zawołał do wszystkich — Oblejemy to?!

Wśród wszystkich członków klubu przetoczył się zgodny, radosny okrzyk oznaczający aprobatę. Ronnie dał im znak ruchem ramienia, że mogą biec zacząć świętować. Tego wieczoru ich zapas alkoholu miał się drastycznie skurczyć.

❦❦❦

Hammerfall – I Believe

Usiedli w małej, bardzo przytulnej knajpce. James nie chciał o tym rozmawiać w swoim mieszkaniu z nieznanych Catherine powodów. Zamierzała jednak to uszanować. Miła kelnerka podeszła do nich z pytaniem, czy może przyjąć zamówienie. Postanowili, że po prostu napiją się kawy. Gdy dziewczyna sobie poszła, blondyn zmierzył swoją towarzyszkę uważnym spojrzeniem. Było mu niemiłosiernie głupio, że zastała go w takim stanie. Nikt nie powinien wiedzieć o jego przypadłości. Teraz mogła sobie pomyśleć, że jest słaby i nie potrafi sobie z tym poradzić. Bądźmy jednak szczerzy – nie potrafił. Przez szesnaście lat udawało mu się to świetnie ukrywać. A tej drobnej brunetce wystarczyły niecałe dwa miesiące, by poznać jego sekret. Niedobrze. Bardzo niedobrze.

                — Masz zamiar coś powiedzieć? — wyrwał go z zamyślenia jej głos.

James pokiwał głową z zakłopotaniem. Czuł się nieswojo. Przebywanie z nią było bardzo miłe, dopóki wiedziała tyle, ile on chciał. Teraz wszystko tak nagle się zmieniło. Jednak… Ufał jej. Znali się stosunkowo niedługo, ale on wiedział, że u niej jego tajemnice będą bezpieczne. Czasem się to po prostu wie. I tak było tym razem.

                — Wybacz — mruknął. Blondynka przyniosła im kawę. James wyciągnął papierosa, odpalił go i mocno się zaciągnął. Catherine bez trudu dostrzegła, że jest on nieco zdenerwowany — Nigdy jeszcze nikomu tego nie mówiłem.  

                — Nie musisz…

                — Ale powinienem — przerwał jej. Ponownie mocno się zaciągnął, wmawiając sobie, że to pomoże w nim stłumić to dziwne uczucie upokorzenia. Wziął głęboki oddech i, za wszelką cenę stając się nie patrzeć Catherine w oczy, zaczął mówić — Wszystko zaczęło się, kiedy miałem jedenaście lat, a dokładniej w dniu, w którym zmarła moja mama. Jeszcze tej samej nocy miałem pierwszy atak. Nie pojawiło się to tak nagle — James pstryknął palcami — Z tym się po prostu rodzi.  U większości osób nawet nie dochodzi do „uaktywnienia” choroby. W moim przypadku stało się to prawdopodobnie pod wpływem szoku — kolejny raz mocno zaciągnął się papierosem — Objawy są… Niezbyt przyjemne, jak sama widziałaś. To jest po prostu nic innego, jak ogromny ból, tak silny, że dominuje wszystkie inne uczucia, a umysł nie potrafi skupić się na niczym innym. To, co zobaczyłaś, to był jeden z najlżejszych ataków — dorzucił smętnie — Czasem mam ochotę przez to strzelić sobie w łeb, wiesz? Po to, żeby to wszystko się skończyło.

Catherine, słuchając jego słów, miała ochotę znowu po prostu go do siebie przytulić i poczekać, aż to wszystko odejdzie. Wydawał się być zmęczony tym, co go dotknęło i ciągle męczy. Umiała doskonale odczytać, co ludzie odczuwają. W jego przypadku była to czysta rezygnacja, jakby bardzo cienka nić dzieliła go od samobójstwa. To, z czym się zmagał, zdawało się pożerać go od środka. Nikt nie jest niezniszczalny i Hetfield w końcu po prostu powie „dość” i naprawdę pociągnie za spust.

                — Nie ma na to jakiegoś lekarstwa? — bąknęła cicho dziewczyna.  

James pokręcił głową.

                — Nie — odparł — Trochę pomagają cholernie silne leki przeciwbólowe.

Catherine nie wiedziała, co powiedzieć. Uczucie bezsilności ją przygniatało. Tak bardzo chciała pomóc, lecz nie miała pojęcia, jak ma to zrobić. Siedział przed nią człowiek zmęczony życiem, opuszczony, zdruzgotany, pełen rezygnacji. Nie znała go od tej strony. Wydawał się być taki… Twardy, gotowy do walki z każdą przeciwnością losu. Nosił tą maskę szesnaście lat i w końcu musiał ją zrzucić i ukazać prawdziwego siebie. Miał dopiero dwadzieścia siedem wiosen. Tyle życia jeszcze było przed nim, tyle nowych miejsc do odkrycia, smaków do poznania, dźwięków do usłyszenia, uczuć do doznania. Nie mógł sobie tego tak po prostu odebrać.

                — Nie będę udawać, że wiem, co czujesz, bo nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić — powiedziała cicho — Ale jeśli będziesz potrzebował rozmowy, na przykład takiej jak teraz, to… Po prostu do mnie przyjdź, dobrze?

James wreszcie spojrzał jej w oczy. Nie mógł uwierzyć, że był w stanie w jakimś stopniu się przed nią otworzyć i powiedzieć, co mu dolega. Spodziewał się, że dziewczyna uzna, że ma nie po kolei w głowie i grzecznie mu podziękuje, ale ona nie dość, że wysłuchała go do końca, to jeszcze i zaoferowała swoją pomoc.

— Dziękuję — powiedział James — To dla mnie wiele znaczy.

Catherine delikatnie się uśmiechnęła. Za swoisty sukces uznawała dotarcie do takiej osoby jak on. Wiedziała, że dużo kosztowało go powiedzenie jej tego wszystkiego, lecz widziała, że przyniosło mu to ulgę.

                — Będzie dobrze, Jam — odparła — Kiedyś przecież musi, prawda?

                — Jasne. — uniósł prawy kącik ust.

Nie sądziła, by te słowa były w stanie go pocieszyć. Jakiekolwiek słowa nigdy nie będą miały mocy zaleczania wewnętrznych ran.

* * *

Cześć!

Nie wiem w sumie, co mogę tutaj napisać. Więc tylko powiem, że w opisywaniu przypadłości Jamesa inspirowałam się nieco „Mistyfikacją” Harlana Cobena. Nawiasem mówiąc, polecam książkę. Jest bardzo dobra.

Ach, no i chciałabym uprzejmie poinformować, że do końca wakacji nie będzie mnie na bloggerze. Z przyczyn niezależnych ode mnie. W każdym razie wszelkie zaległości na Waszych blogach nadrobię dopiero po powrocie (niestety).

Mam nadzieję, że rozdział Wam się podobał.

Pozdrawiam cieplutko :*