Rozdział 4

W klubie zrobiło się, jak zwykle, duszno i gorąco. W nozdrza kłuł zapach dymu papierosowego pomieszanego z mocną wonią alkoholu. Mimo że Catherine pracowała tu już kilka lat, ciągle nie mogła przyzwyczaić się do przesyconego tym smrodem powietrza. Co innego Kirk, który postanowił dotrzymać jej towarzystwa. Siedział sobie spokojnie, paląc Marlboro i wyraźnie czuł się jak u siebie w domu. Rivery zastanawiała się, czy aby rockmani nie rodzą się z wrodzoną odpornością na tego typu zapachy.

                — Jak ty to wytrzymujesz? — zapytała nagle Catherine.

Kirk zmarszczył czarne brwi.

                — Niby co?

                — Ten zapach – zatoczyła dłonią łuk — Jest okropny.

Hammett wzruszył ramionami. Trzeba było przejść się kilka razy do Whisky a Go Go, pomyślał. Woń unosząca się w Rainbow była niczym w porównaniu ze smrodem w Whisky. Dla nosa Kirka był to odpoczynek.

                — Bywałem w gorzej śmierdzących miejscach — odparł ze wzruszeniem ramion — To jest jeszcze nic.

Catherine wzdrygnęła się, nalewając wódkę jednemu z mężczyzn.  

                — Nie chcę w takim razie wiedzieć, gdzie ty, do cholery, łazisz.

Kirk roześmiał się, mocno zaciągając się papierosem. Zmagał się z nałogiem już odkąd skończył piętnaście lat. Podejrzewał, że z jego płuc zostały tylko wysuszone na wiór, czarne, pomarszczone torebki, ale, póki co, wolał się tym nie zamartwiać. Stan tego narządu w przypadku Catherine również mógł być nienajlepszy. Wdychanie dymu po kilka godzin dziennie potrafiło być równie groźne co palenie czynne.

                — Może powinnaś kupić sobie maskę gazową — podsunął Kirk — Wiesz, pod ladą stawiałabyś sobie butlę z tlenem i po kłopocie.

Tym razem śmiechem wybuchła Catherine. Bardzo miło rozmawiało jej się z Hammettem, bo albo co chwila się śmiała, albo zastanawiała się nad jakimś zagadnieniem. Choć znali się ledwo kilka godzin, zdążyli się nieco o sobie dowiedzieć. Okazało się, że Kirk lubi filozofię i jazdę rowerem górskim, co nieco zaskoczyło jego rozmówczynię. Lubił myśleć sobie „co by było, gdyby…” i prowadzić dyskusje na przeróżne tematy.

                — Bardzo śmieszne. — rzuciła Rivery, podając Tequilę jakiejś dziewczynie.

Kirk wyszczerzył zęby.

                — Wiem.

Catherine pokręciła głową, a uśmiech nie zszedł jej z warg. Z głośników ryknęło dobrze wszystkim znane „Ride The Lightning”. Kirk poczuł się dziwnie zadowolony. Widok ludzi lubiących muzykę, którą tworzył, zawsze napawał go dziwną dumą i wesołością. Ktoś doceniał to, co robił. Ktoś lubił słuchać jego solówek. To było to.

                — Co ty taki szczęśliwy? — zapytała Catherine.

                — No wiesz, widok tych wszystkich ludzi… Podoba im się ta muzyka.

                — Ach, tak — skinęła głową — Wasze utwory robią tu niemały zamęt — dodała z uśmiechem.

Szatyn był pod wrażeniem postawy Catherine i to głównie dlatego postanowił zostać z nią dłużej. Zwykle każda dziewczyna, na którą wpadał, zachwycała się tym, że jest gitarzystą Metalliki, a nie Kirkiem Hammettem. Chwaliły jego solówki i to, że METALLICA odniosła taki sukces, a nigdy nie usłyszał, że ma ciekawe zainteresowania, bo nie miał nawet komu o nich opowiedzieć. Podobał mu się fakt, że przed poznaniem go, Catherine znała utwory jego zespołu, ale nie wiedziała jak wygląda i jak się nazywa. To pozwoliło im porozmawiać spokojnie, bez schodzenia na temat Metalliki. W dodatku gdy dowiedziała się, że jest gitarzystą tego cholernie znanego zespołu, zareagowała mniej więcej tak: „Och, to świetnie. Jesteś naprawdę dobry w tym, co robisz”. I to wszystko. Bardzo mu to odpowiadało.  

                — Mam nadzieję, ze pozytywny. — odparł Kirk.

                — Różnie bywało.

Catherine miała ochotę zapytać szatyna o Jamesa. Blondyn zachowywał się w stosunku do niej bardzo dziwnie i nie miała zielonego pojęcia, o co mogło mu chodzić. Odpychała ją bijąca od niego arogancja i to, że patrzył na nią z góry. No cóż, dosłownie i w przenośni. Nie. Jednak nie miała zamiaru pytać o blondyna.

                — Jak idzie nagrywanie? — zboczyła z tematu.

Kirk podzielił się z nią informacją, że weszli już do studia. Sam nie wiedział dlaczego. Catherine jednak wydawała mu się być osobą, której mógł powiedzieć wszystko, a ona zachowa to dla siebie.

                — Szczerze? — mruknął, upijając łyk podsuniętego mu whiskey – Źle. Nie zrobiliśmy najmniejszego postępu, Lars ciągle strzela fochy, James pluje jadem na wszystko co się rusza, a Jason boi się własnego cienia — westchnął ciężko — Porażka.

Catherine pocieszająco poklepała go po dość drobnym ramieniu.           

                — Przejdzie im.

                — Jak już zespół się rozpadnie. — syknął Kirk.

Pesymizm Hammetta wcale nie wróżył nic dobrego. Z tego, co Catherine wiedziała, to on zawsze łagodził konflikty i starał się myśleć pozytywnie. Skoro już po trzech dniach myślał, że nic z tego nie będzie… To naprawdę nic z tego nie będzie.

                — Daj spokój — próbowała pocieszyć go Catherine — Wszystko jakoś się ułoży, nie?

Kirk parsknął śmiechem pozbawionym wesołości. Rivery uznała to za wystarczającą odpowiedź. Nie znalazła odpowiednich słów, więc po prostu zamilkła. Czekała, aż Hammett powie cokolwiek, jednak tak się nie stało; pogrążył się już we własnych myślach. Postanowiła, że pozwoli mu pozostać w swoim własnym świecie i po prostu się nie odzywała. Zajęła się podawaniem piwa dwunastu spragnionym mężczyznom.

❦❦❦

— Gdzie, do cholery, jest Hammett?! — wydarł się prawie na cały klub James.

Lars odsunął się od Hetfielda na około dwa metry, by nie paść ofiarą złości frontmana. Już wiele razy dostawał po łbie bez żadnego konkretnego powodu. Wolał zapobiegać niż leczyć.

                — Nie wiem, stary. — bąknął, będąc już w (chyba)bezpiecznej odległości.

James skrzyżował ręce na piersi, uznając, że Hammett pewnie wybrał się na dziwki i raczej dzisiaj go nie zobaczą. Wzruszył ramionami.

                — Zbieramy się. — rzucił do Ulricha.

Lars podążył za nim jak wierny piesek. Którym prawdopodobnie był. Nie podobało mu się to. Nie był w Metallice po to, by grzecznie słuchać Jamesa. Ale jak ten facet się wściekł… Lepiej było jednak udawać, że jest wszystko okej. Zwłaszcza poza studiem, gdzie nie było Boba, który mógłby go pohamować. A teraz nie było także Kirka umiejącego przemówić blondynowi do rozumu. Lars uznał, że bycie grzecznym będzie dla niego najlepszym rozwiązaniem.

                — Jasne, zbieramy się. — powtórzył jak echo.

James nacisnął ciężkie drzwi i wyszedł z klubu. Jego myśli zaprzątało coś zupełnie innego niż pałętający się gdzieś po mieście Hammett. Nie obchodził go, a przynajmniej nie w tej chwili. Interesowała go ta mała Rivery – jednocześnie irytująca i czarująca dziewczyna. James nie wiedział, co o niej myśleć. Budziła w nim złość oraz fascynację. Ciekawy był fakt, że nie miała pojęcia, kim on jest. W dodatku trzymała ze Slashem, któremu nie dała się wykorzystać, co było niespotykanym fenomenem. Hetfielda bardzo zaciekawiła ta drobna osóbka. Nie była typową dziewczyną podobną do tych, które spotykał na co dzień. James czuł jednak, że Catherine budzi w nim dziwną irytację. Pewna siebie i stanowcza kobieta była dla niego nowością. Drażnił się z nią, by sprawdzić, czy naprawdę taka jest, czy tylko nakłada „maskę”.

                — Hej, mówię do ciebie. — wyrwał go z zamyślenia bardzo irytujący, piskliwy głos Larsa.

James fuknął ze zniecierpliwieniem.

                — Czego chcesz?!

                — Stary, luzuj — Lars aż się cofnął — Pytałem, czy idziemy do studia.

Hetfield wzruszył ramionami.

                — Bez Hammetta?

                — Mógłbyś nagrać w końcu wokal.

                — Mógłbym — mruknął beznamiętnie James — Nie uśmiecha mi się jednak siedzenie w studiu z Bobem i jeszcze z tobą.

                — Dzięki, stary.

James ponownie wzruszył ramionami i dalej szli już w milczeniu. Lars chciał kilka razy się odezwać, ale patrzył na podnerewowaną twarz kumpla i sobie odpuszczał. Zastanowił się, co mogło tak zirytować Hetfielda. Uznał potem, że nie chce wiedzieć.

                James zdecydował, iż jednak pójdzie do studia. Chciał zaufać Bobowi i nagrać z nim naprawdę dobry album. Dlatego rozstał się z Larsem pod Whisky a Go Go. Ulrich ruszył na poszukiwania jakiejś kobiety na jedną noc, a Hetfield poszedł do One On One, wcześniej telefonując do Rocka.

                Bob już na niego czekał. Był naprawdę zadowolony z faktu, że chociaż James angażuje się we współpracę i widzi, że Rock naprawdę przyniesie im to, czego chcą i potrzebują.

                — Miło cię widzieć, James. — uśmiechnął się producent.

                — Ciebie też — mruknął Hetfield — Szkoda, że nie umiem zebrać zespołu do kupy.

Bob popatrzył na niego współczująco. Blondyn całą winą obarczał siebie i wydawało mu się, że to przez niego zespół nie może się dogadać.

                — Spokojnie — odparł producent — Mamy czas.

                — Taa. — burknął tylko James.

Bez słowa przeszli do studia C. Kabina wokalna nie była duża, więc Hetfield poczuł się nieswojo. Nie cierpiał małych, zamkniętych pomieszczeń, a to właśnie się do nich zaliczało. Zacisnął zęby, wziął głęboki oddech i starał się nie myśleć o tym, że sufit jest zaledwie pół metra od jego głowy. Rock usiadł przy pulpicie, a James, już w miarę spokojny, zajął swoje miejsce. Wcześniej zdjął buty i pozostał w samych skarpetkach, ponieważ było mu tak o wiele wygodniej.

                — Rozśpiewaj się. — skinął na niego Bob.

Hetfield zaczął standardowo ćwiczyć głos. Potem, razem z Rockiem, na rozśpiewanie, wykonał utwór Thin Lizzy „Whiskey In The Jar”.

                — Okej, jestem gotowy.

                — Zaczynamy.

James odchrząknął, a producent jako podkład dla wokalisty puścił pierwszą i, jak na razie, jedyną wersję instrumentalną. Miała wiele niedociągnięć, ale Hetfield się tym nie przejmował. Chciał chociaż mieć na czym pracować.

                — Say your prayers little one / Don't forget, my son / To include everyone. — śpiewał James.

Bob pokiwał głową. Był pod wrażeniem umiejętności wokalnych Hetfielda. Lubił go słuchać, bo jego głos nadawał się zarówno do spokojnych ballad, jak i ostrych, typowo thrashowych kawałków. James, jeśli chciał, potrafił osiągać naprawdę wysokie dźwięki, a jeśli było trzeba – umiał warczeć basem.

                — Podoba mi się twoja chrypka — przerwał Bob — Ale spróbuj tym razem nie szczekać do mikrofonu, tylko śpiewać, okej?

                — Po wydaniu tego albumu albo sam się zabiję, albo zrobią to moi fani.

Rock uśmiechnął się i dał mu znak dłonią, że zaczną jeszcze raz. Hetfield skinął głową, po czym wziął głęboki oddech, by znowu charczeć do mikrofonu. O dziwo, jego warkot bardzo podobał się fanom. A jednocześnie lubili to, jak śpiewał delikatnie, na przykład na samym początku „Fade To Black” czy „Welcome Home (Sanitarium)”.

                — Exit light / Enter night / Take my hand / We’re off to never never land!

                — Jest dobrze — powiedział Bob, znowu przerywając — Ale spróbuj przeciągnąć „e” na początku. Wiesz „Eeeexit light”. To „enter” również. Będzie lepiej brzmieć.

                — Okej. — skinął głową James.

Pracowali to późna. Nagrali co prawda tylko jedną wersję, ale w całości satysfakcjonującą, więc Hetfield i Rock byli zadowoleni z efektów ich pracy. W dodatku frontman Metalliki z zaskoczeniem przyznał sam przed sobą, że spodobało mu się nagrywanie z Bobem. Dzięki niemu robił coś nowego, czego wcześniej nie próbował. Rock chciał poprowadzić zespół zupełnie inną ścieżką, co bardzo ciekawiło i fascynowało Hetfielda. Flemming Rasmussen był dobry. Ale on siadał i mówił „Róbcie swoje”. Tylko.

                — Wykonałeś kawał dobrej roboty, James. — pochwalił go Bob.

Wokalista zmarszczył czoło. Nikt go raczej nie chwalił. Jego obowiązkiem było dobrze śpiewać, więc żadna z osób w studiu nie zawracała sobie tyłka pochwałami.        

                — Uhm… Dzięki — wymamrotał — Ty też.

                — Miło to słyszeć.

James poczuł się trochę niezręcznie, więc zaczął rozmowę z Bobem na temat samego miksowania albumu. Rozmawiali tak chyba z godzinę i Hetfield z niemałym zaskoczeniem zauważył, że słucha go z niewymuszonym zainteresowaniem. Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje, ale uznał to za dobry znak. Może jak polubi producenta, praca nad krążkiem stanie się przyjemniejsza?

                — Dzięki, Bob. Fajnie się gadało, ale chyba będę już spadać. — powiedział James.

Rock skinął głową.

                — W porządku — odparł – To… Do zobaczenia jutro.

                — Mam nadzieję, że już w pełnym składzie.

Po tych słowach obrócił się i wyszedł ze studia.

                James nie wiedział, co o tym całym „cyrku” myśleć. Zupełnie nie mogą się zgrać, nie potrafią myśleć jak jeden organizm tak, jak to robią na scenie. Kiedy występują na żywo, porywają za sobą cały tłum, ich myśli jakimś cudem nagle są razem, oni wszyscy mają wspólny cel: zadowolić publikę i zrobić wszystko, by na twarzach pojawiły się uśmiechy. James wiedział, że Bob miał rację – nie potrafią przenieść energii ze sceny do studia. To był problem.

                James miał dwie godziny piechotą do swojego mieszkania na Hilldale Avenue. Wyciągnął paczkę czerwonych, po czym zapalił jednego papierosa i mocno się zaciągnął. Postanowił zrobić sobie mały spacerek, bo nie chciało mu się płacić za taksówkę. Głowę pochylił nisko, dodatkowo nałożył kaptur i robił wszystko, by ludzie go nie rozpoznali. Nie miał ochoty na konfrontację z tłumem fanów, zwłaszcza na środku ulicy. Był zmęczony i chciało mu się spać. W przygnębienie wprawiał go fakt, że nie sprawdza się w roli frontmana – nie potrafi zmobilizować zespołu do pracy ani przekonać do Boba. Jesteś beznadziejny, Hetfield, pomyślał. Jasne, dopiero zaczęli nagrywanie, ale nie zmieniało to faktu, że chociaż trochę powinni pójść do przodu.

                Hetfield po dwóch godzinach marszu znalazł się obok Whisky a Go Go. Korciło go, żeby wejść do środka, ale ostatecznie zrezygnował, co było dość niepokojące. Przecież James nigdy nie odmawiał sobie upicia się w klubie i zabawienia z kilkoma dziewczynami. Starzejesz się, człowieku. Westchnął ciężko i wszedł w Hilldale Avenue. Z tej odległości widział N Clark Street i znajdujące się tam podniszczone bloki mieszkalne. Lubił patrzeć na ciekawe graffiti na jednym z nich, przedstawiające niebieską ośmiornicę z jednym przekrwionym okiem na środku czoła i ołówkiem w dłoni, którym celowała w każdego przechodzącego człowieka. Nie miał pojęcia, czego naćpał się twórca tego stwora, ale efekt był całkiem niezły i przyciągał uwagę. Nagle zobaczył znajomą, czarną czuprynę. Kirk szedł w towarzystwie jakiejś drobnej dziewczyny. James oparł się o ścianę, a mrok ulicy skutecznie go zamaskował. Osoba obok Hammetta nie wyglądała na dziwkę, a gitarzysta obracał się głównie wokół nich. Hetfield rozpoznał Catherine Rivery. Miał dziwne uczucie, którego sam nie był w stanie nazwać – zaintrygowanie pomieszane z irytacją. Potrząsnął głową, uśmiechając się pod nosem. Nie powinno go to w ogóle obchodzić. Wyciągnął więc klucze z kieszeni i zniknął w półmroku klatki schodowej.

* * *

No to mamy czwarty rozdział.

Nie wiem, co bym tu mogła napisać, szczerze mówiąc.

Wszystko poszło troszeczkę do przodu. Troszeczkę, ale jednak.

Zastosowałam długie myślniki w dialogach. Moim zdaniem tak jest estetyczniej.

Dzisiaj nie mam weny na napisane ambitnej notatki pod rozdziałem, wybaczcie ;-;

Mam nadzieję, że Wam się spodobało.

Pozdrawiam cieplutko :*