Rozdział 7

Deep Purple – When A Blind Man Cries

James lubił smutne utwory. Uwielbiał również ostre, heavymetalowe kawałki, ale ponure ballady bardziej do niego przemawiały. Siedział na podłodze oparty o ścianę i wsłuchiwał się w smętne dźwięki „When A Blind Man Cries” Deep Purple.

If you're leaving close the door

 I'm not expecting people anymore

Hear me grieving, I'm lying on the floor

Whether I'm drunk or dead I really ain't too sure

I'm a blind man, I'm a blind man and my world is pale

 When a blind man cries, Lord, you know there ain't no sadder tale

Zaciągnął się papierosem, po czym powoli wypuścił dym. SIG – Sauer leżał obok jego dłoni, a dookoła jego nóg walały się niedopałki papierosów. Nie wiedział, jak długo już tak siedzi. Powinien iść do studia, ale nie miał ochoty na nic, nawet na nagrywanie albumu, na którym przecież tak mu zależało. Sięgnął po butelkę whiskey. Stwierdził jednak z niezadowoleniem, że jest już pusta i odrzucił ją w kąt. Alkohol zaczynał krążyć w jego żyłach, ale nie powodował upojenia – James miał zbyt silną głowę i nawet cała butelka nie powodowała u niego spodziewanych efektów. Blondyn coraz częściej miewał takie dni jak ten: nic mu się nie chciało, siedział w swoim mieszkaniu, palił, pił i nie myślał o niczym. Gapił się w jeden punkt, czując skrajne przygnębienie bez konkretnego powodu.

                Drzwi mieszkania otworzyły się z impetem. James ledwo zwrócił na to uwagę. Miał gdzieś fakt, że ktoś właśnie wszedł do jego domu. Jeśli będzie potrzeba, strzeli. Nie będzie jednak podnosił się z podłogi tylko dlatego, że ktoś uraczył go swoją obecnością.

                — Stary, co tu się, do cholery, dzieje?! — wykrzyknął Lars.

Wysoki, irytujący głosik Ulricha spowodował, że James aż się skrzywił.

                — Zamknij się i podaj mi wódkę. — warknął tylko.

Lars niechętnie sięgnął do szafki, w której blondyn trzymał alkohol i rzucił mu butelkę Smirnoffa.

                — Co jest, Jam? — zapytał perkusista, siadając na podłodze obok przyjaciela.

Hetfield wzruszył ramionami, pociągając łyk wódki.

                — Powiedziałbym ci, gdybym, kurwa, wiedział.

Lars pokręcił głową. Nie poznawał swojego kumpla. Zwykle to Hetfield był gościem, który nie przejmował się niczym, nigdy nie miewał doła, tylko spinał poślady i szedł do przodu. Czasem nawet można było zapomnieć, że James, tak jak inni, jest człowiekiem z uczuciami i nawet on ma prawo mieć gorszy dzień czy sobie z czymś nie radzić. Dopiero teraz dotarło do do Larsa – jego przyjaciel nie był maszyną gotową do starcia z każdą przeciwnością.

                — Dopadła cię deprecha? — drążył Ulrich.

James zacisnął palce na butelce wódki tak mocno, że aż pobielały mu kostki dłoni.

                — Nie mam pierdolonej depresji. — warknął.

                — Skoro tak mówisz — wzruszył ramionami Ulrich — Słuchaj, pogadaj z kimś. Jeśli nie chcesz ze mną, to z kimkolwiek. Po prostu to z siebie wyrzuć.

James uśmiechnął się bez cienia wesołości i zaciągnął się papierosem. Z kim niby miałby rozmawiać? Lars nie dorósł do takich rozmów. Kirk był świetnym słuchaczem, ale Hetfield czułby się głupio, mówiąc mu o wszystkim, co go męczy. Jasonowi z kolei nie ufał. A więcej kumpli nie miał.

                — Jasne, pogadam z kimś — rzucił do Larsa — Powinieneś już iść. 

Ulrich skinął głową.

                — W porządku — powiedział, podnosząc się z podłogi — Jakby coś się działo… To dzwoń. O każdej porze.

                — Dzięki, stary. — James poklepał go po ramieniu.

Lars rzucił mu jeszcze pokrzepiający uśmiech, po czym opuścił mieszkanie przyjaciela. Gdy blondyn usłyszał trzaśnięcie drzwi, sięgnął po małą buteleczkę. Czuł się jak tchórz. Uciekał od rzeczywistości zamiast z nią walczyć. Miał jednak powoli dosyć bycia „tym twardym”. Sam przestawał już wierzyć w to, że faktycznie jest człowiekiem. Wytrząsnął sobie na dłoń kilka jasnoczerwonych tabletek. Przez chwilę tępo się na nie patrzył, po czym szybkim ruchem wrzucił je sobie do ust.

❦❦❦

Alice Cooper – I’m Eighteen

Slash brzdąkał na niepodłączonym Les Paulu. Gitara nie wydawała praktycznie żadnego dźwięku, dzięki czemu Hudson nie denerwował i tak już wściekłej, rudej wiewióry. Axl miotał się po całym pokoju, wydając z siebie piszcząco-skrzeczące odgłosy. Duff i Izzy siedzieli na kanapie, ze spokojem paląc papierosy i czekając, aż Rose łaskawie uspokoi się na tyle, by móc mu powiedzieć choćby słowo. Na razie nic nie wskazywało na to, że ta chwila nastąpi, więc nie pozostało im nic innego, jak tylko wyjść na fajkę na zewnątrz, by nie zostać zamordowanym. Matt¹ rozsądnie od razu udał się na balkon, dzięki czemu uniknął słuchania dźwięków wydawanych przez rozwścieczoną wiewiórkę.

                — Ej, zabierz mu bandanę. — zarechotał cicho Duff, pochylając się w stronę Slasha.

Gitarzysta popatrzył na niego jak na idiotę.

                — Człowieku, ja nie jestem samobójcą!
 Rudzielec kochał swoje bandany bardziej od czegokolwiek innego, nawet Erin Everly, jego dziewczyny. Gdyby ktoś próbował mu zabrać to nakrycie głowy, prawdopodobnie w najlepszym przypadku skończyłby bez ręki.

                — Masz rację — skinął głową Duff — Spróbujmy dać mu tabletki na uspokojenie.

                — To trochę tak jakbyś próbował ochrzcić kota. — westchnął Izzy.

                — Ale ja chcę wrócić do nagrywania! — jęknął Slash.

                — Czemu on w ogóle jest wkurwiony? — palnął Duff.

Slash i Izzy tylko wzruszyli ramionami. Tego nie wiedział zupełnie nikt. Axl po prostu nagle zdenerwował się na cały świat, rzucił mikrofonem i zaczął przeklinać.

                — Wiecie co? Ja chyba pójdę do Catherine. — stwierdził Saul.

Duff spojrzał na niego jak na zdrajcę.    

                — I zostawisz nas samych… Z nim?! — wskazał na Rudego.

Hudson oparł podbródek o główkę gitary. Wyciągnął swoje ulubione Marlboro i zapalił jednego, częstując również kolegów. Wszyscy zaciągnęli się, a po chwili wokół nich unosiła się pokaźna chmurka siwego dymu.

                — Nie zrobiłbym wam tego — powiedział gitarzysta — Pójdziecie ze mną.

Duff skinął głową.

                — Zabierzmy jeszcze Matta. Nie chcę stracić nowego perkusisty. — dorzucił Izzy.

Slash przyznał mu rację.

                — Okej — odparł — To robimy zbiorowy atak na mieszkanie Catherine.

                — Jestem za! — wykrzyknął Duff, unosząc swoją butelkę piwa i wylewając trochę na głowę Hudsona.

McKagan lubił Catherine odkąd tylko Slash go z nią zapoznał. Z początku próbował się do niej przystawiać, jak z resztą do każdej nowo poznanej dziewczyny, jednak ona szybko pokazała mu, gdzie jego miejsce… Solidnym liściem w twarz. Od tamtej pory nie wchodzi w zasięg jej ramion, choć wszystko już sobie wyjaśnili. Mimo tego drobnego incydentu, Duff wręcz przepadał za brunetką i zawsze był zazdrosny o to, że poświęca Slashowi o wiele więcej czasu niż jemu.

                — Wspaniale, Duffy. — warknął Hudson, dotykając swoich loków mokrych od wylanego na nie piwa.

                — A co z Dizzym²? — zapytał Izzy.

Slash wzruszył ramionami.

                — On nas chyba nie lubi, nie zgodzi się.

                — Okej. To idziemy? — mruknął ze zniecierpliwieniem McKagan.

Hudson i Stradlin przewrócili oczami, podnosząc się na nogi.

                — Spoko, ale przydaj się na coś i zawołaj tu Soruma. — burknął Izzy.

Duff dosłownie w podskokach poleciał na balkon. Slash patrzył na jego plecy i zastanawiał się, czy jego przyjaciel przypadkiem nie za bardzo lubi tą drobną brunetkę. Miał nadzieję, że to tylko jego przypuszczenia.

                Pół godziny później cała „ekipa” złożona z czterech dość mało ogarniętych rockmanów stała pod drzwiami mieszkania. W drzwi łomotali na przemian Slash, Duff i Matt, wystukując coś przypominającego „Walk This Way” Aerosmith. Izzy nie brał udziału w tej głupkowatej zabawie, tylko stał obok i spokojnie palił papierosa, przyglądając się wygłupom kolegów. Chwilę później, gdy dochodzili do jednej czwartej utworu, usłyszeli głośne przeklinanie, po czym drzwi otworzyła im zirytowana Catherine.

                — Co się tu, kurwa… — zaniemówiła, widząc, kto stoi pod mieszkaniem — Co wy sobie, do cholery, wyobrażacie?! — przeniosła gniew na Slasha — Mogłeś zadzwonić!  

                — Nie chciałem ci przeszkadzać telefonem… — bąknął Hudson.

Catherine ironicznie pokiwała głową, udając zrozumienie.

                — Więc dlatego stoisz mi pod drzwiami i wystukujesz Aerosmith, huh?

                — Coś w tym stylu.

Rivery myślała, że zaraz ich wszystkich zamorduje. W dodatku przecież Cameron był w jej mieszkaniu. Nie miała jednak serca zatrzasnąć im drzwi przed nosem, więc tylko powiedziała swojemu bratu, żeby poszedł do jej pokoju, po czym wpuściła członków Guns N’ Roses do środka. Doskonale ich znała, dlatego gdy zajęli miejsca w salonie, od razu dała im butelkę wina.

                — Mam tylko jedno, więc oszczędnie. — oznajmiła.

Matt, Izzy i Slash zajęli miejsca na kanapie, Catherine przycupnęła na oparciu fotela, a Duff postanowił się do niej przysiąść, pierwszy raz nie bojąc się, że dostanie w twarz. Spodziewał się tego, kiedy obróciła głowę. Już nawet szykował się na cios, lecz dziewczyna tylko posłała mu uśmiech. Gdyby McKagan był na nogach, pewnie zmiękłyby mu kolana.

                — Obejrzymy jakiś film? — zaproponował Slash.

                — Wybierzcie coś — powiedziała Catherine, wzruszając ramionami — Płyty są w szafce pod telewizorem.

Slash dorwał się do nich jako pierwszy i zaczął przerzucać kolekcję dziewczyny w poszukiwaniu swoich ulubionych horrorów; wiedział, że jego przyjaciółka kilka posiadała. Zanim ktokolwiek zdążył się odezwać, Hudson wyrzucił w powietrze dłonie „uzbrojone” w płytę, na której znajdował się film Szczęki.

                — Chcę to! — wykrzyknął jak małe dziecko.

Catherine nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu. Mały chłopiec w ciele dwudziestopięciolatka.

                — Okej — powiedziała ze śmiechem — Zrobię popcorn, co wy na to?

                — TAAK! — zawołali wszyscy.

Rivery przewróciła oczami, po czym poszła do kuchni. Miała jeszcze kilka paczek popcornu, który został jej po „nocy filmowej” razem ze Slashem. Stanęła więc na palcach, próbując dostać się do położonej wysoko szafki. Fuknęła z frustracją i już miała sięgnąć po krzesło, gdy obok niej pojawił się ktoś wzrostu żyrafy i podał jej to, czego potrzebowała.

                — Dzięki, Duff. — powiedziała z uśmiechem.

Wrzuciła paczkę popcornu do mikrofalówki i nastawiła urządzenie zgodnie z instrukcjami podanymi na opakowaniu.

                — Ekhm, Catherine… — zaczął niepewnie McKagan.

Dziewczyna obróciła się i uniosła pytająco brwi.             

                — Co jest, Duffy?

                — Fajnie jest mieć taką koleżankę jak ty.

                — To znaczy?

Duff oparł się o stół.

                — No wiesz. Normalną. Która nie ćpa, nie upija się jak pojebana, nie pali dziesięciu paczek papierosów dziennie i się nie puszcza. — powiedział.

Catherine uśmiechnęła się lekko. Słowa Duffa były dla niej bardzo miłe. Zwłaszcza, że wypowiedział je ten, kto gustuje właśnie w takich dziewczynach.

                — Dziękuję — powiedziała — Mógłbyś zanieść to do salonu? — poprosiła, podając mu miskę popcornu.

                — Jasne, słońce.

Catherine pokręciła głową, ciągle się uśmiechając i ruszyła za McKaganem, by dołączyć do swoim kumpli oglądających film.

❦❦❦

ACϟDC – Hells Bells

 (przewińcie do 0:19 :p )

Prezes, Robert Harvey, nie był w dobrym nastroju. Większość członków klubu, na jego polecenie, wyjechała w różne części Stanów Zjednoczonych, przez co przy nim została jedynie garstka. Reszty, niestety, nie był w stanie kontrolować, więc nie miał pojęcia, co się z nimi dzieje, czy wszystko w porządku i czy w ogóle jeszcze żyją.

                — Kadet! — zawołał dość niskiego bruneta, którego imienia nawet nie chciał pamiętać — Zawołaj tu Bobby’ego i Stevena.

Chłopak z naszywką „PROSPECT” skinął energicznie głową i pobiegł po członków klubu. Prezes zaciągnął się papierosem, patrząc na plecy odchodzącego kadeta. Młody był kompletnym idiotą, ale bardzo chciał być w Bandidos i robił wszystko, czego od niego chcieli, a to bardzo przydatne, gdy nie ma komu wykonywać drobniejszej roboty.  

                — Co jest, Ronnie? — zapytał Steven Bales, opierając się o wielki, mahoniowy stół.

Harvey nienawidził tego przezwiska, jednak przylgnęło ono do niego i nie mógł już nic na to poradzić. Gestem nakazał mężczyznom zająć swoje miejsca.

                — Macie kontakt z Cameronem?

Bobby Winston pokręcił głową.

                — Nie — powiedział — Nie wiemy, gdzie teraz jest, a telefon ma wyłączony.

                — Lepiej go namierzcie — burknął Robert, zaciągając się papierosem — Ludzie z Aniołów robią się coraz bardziej wkurwieni przez nasze interesy z kartelem. Bractwo Aryjskie z kolei oskarża nas o to, że dragi w więzieniach rozchodzą się w mniejszych ilościach.

                — Co to, kurwa, nasza wina?! — oburzył się Steven.

Harvey gestem nakazał mu się uspokoić.

                — Nie — westchnął — Ale zaraz zaczną uderzać w rodziny, a dopiero w nas. Musicie skontaktować się z Cameronem i powiedzieć mu, żeby był gotowy na atak Aniołów Piekieł i kartelu. I żeby był uzbrojony.

                — Co do tego drugiego jestem pewien — powiedział Bobby — Gość nie wychodzi z domu bez spluwy. Ale z tym pierwszym będzie cholernie ciężko.

                — Mam to w dupie! — krzyknął Robert, uderzając w stół — Cameron jest zbyt ważny dla klubu.

Steven zagryzł wargę. Próbował już wielokrotnie go znaleźć, nawet bez polecenia prezesa. I nic. Jakby rozpłynął się w powietrzu.

                — Ale…

                — Kurwa mać! — nie wytrzymał Harvey — Gdyby chodziło tylko o niego, to bym wam nawet dupy nie zawracał. Chłop sobie poradzi — zgasił papierosa w popielniczce — Ale tu chodzi o jego rodzinę. Bractwo ma w kieszeni FBI i policję. Nie będą mieli takich problemów z namierzeniem ich tak jak wy.

Bobby pokręcił głową. Doskonale wiedział, w jaki sposób działa kartel. Najpierw jedynie „ostrzegają” czyli wysyłają znaki takie jak demolowanie domu czy pobicia, które mają szykować na coś o wiele gorszego. Potem zaczynają celować w rodzinę – zabijają najbliższych, matki, ojców, dzieci, siostry i braci. Kiedy to nie pomaga, atakują klub. Na końcu zajmują się jego członkami. Krótko mówiąc: na początku odbierają człowiekowi wszystko, co ma, po czym go zabijają. Bobby wiedział, że nie ma z nimi żartów. Świadomy był tego także Robert i jego zdenerwowanie było uzasadnione.

                — Możemy spróbować poprosić Nuestra Familia o pomoc. — zasugerował.

Nuestra Familia był to gang uliczny złożony z meksykańskich imigrantów. Byli najzagorzalszymi wrogami Bractwa Aryjskiego. Robert tylko popukał się w czoło.

                — I co? Powybijają się nawzajem, a policja znowu skieruje podejrzenia na nas.

Bobby musiał przyznać mu rację. Nic innego nie przychodziło mu jednak do głowy.                      

                — A co z handlem bronią? — zapytał Steven — W obecnej sytuacji…

                — Musimy z czegoś żyć. — warknął Ronnie.

Steven pokręcił głową.

                — Sami sobie nie poradzimy.

                — Zostało nam tylko zebranie oddziałów z innych stanów — powiedział Bobby.

Robert skinął głową.

                — Na to wygląda — odparł. Po chwili podniósł się z krzesła — Wykonam kilka telefonów.

Bobby i Steven popatrzyli po sobie z powątpieniem. Oddział w Kalifornii dawno nie był w tak paskudnej sytuacji. Winston również wstał i skierował się do wyjścia. Zapalił papierosa. Nie miał pojęcia, co mogliby zrobić. Musiał jak najszybciej skontaktować się z Cameronem, ale jednocześnie wiedział, że to może ułatwić Bractwu znalezienie jego lokalizacji. Od bardzo dawna nie czuł się tak beznadziejnie bezsilny. Stanął przy telefonie. Robił chyba największą głupotę w swoim życiu i doskonale wiedział, że Robert go za to zamorduje i nożem zedrze klubowy tatuaż z jego pleców. Podejrzewał jednak, że to jedyne wyjście.

❦❦❦

Whitesnake – Looking For Love

Guns N’ Roses opuścili już mieszkanie, więc Catherine mogła zająć się sobą i przygotować na spotkanie ze Stone’em. Sama nie wiedziała, co to miało być. Spotkanie towarzyskie? Randka? Bardzo lubiła Temple’a. Znali się już od kilku lat. Poznali się przypadkowo, gdy Rivery szukała jakiegoś albumu The Rolling Stones i zawitała właśnie do jego sklepu. Rozmowa się rozwinęła i powiedziała mu, że dopiero przyjechała do L.A. Postanowił, że jej pomoże odnaleźć się w nowym, wielkim mieście. Jak powiedział, tak zrobił. Często się spotykali, pokazywał jej uroki tego miejsca oraz przestrzegał przed tym, co może się stać, jeśli nie będzie ostrożna. Zostali dobrymi znajomymi, może nawet przyjaciółmi. Ostatnio nie mieli dla siebie zbyt dużo czasu. Pewnie Stone chce to po prostu nadrobić, pomyślała.

                Catherine wyszła z wanny pachnąca jej olejkiem lawendowym, który bardzo uwielbiała. Wysuszyła włosy i zaczęła zastanawiać się, jak je ułożyć. Zdecydowała się na prosty warkocz. Potem zaczęła się ubierać. Założyła białą bluzkę, ciemny żakiet, czarne spodnie i buty na koturnie, które zakładała niezwykle rzadko. Okręciła się przed lustrem. Wyglądała dobrze, lepiej niż zwykle. Popryskała się jeszcze perfumami. Jej wzrok padł na M1903. Westchnęła ciężko, po czym wsunęła Browninga za pasek.

                — Hej, idziesz na randkę? — zapytał z uśmiechem Cameron, gdy wyszła na korytarz.

Catherine pokazała mu język, po czym wzruszyła ramionami.

                — Nie mam pojęcia, co to jest. — odparła.

Cameron pokiwał głową z uśmiechem. Podszedł do siostry i cmoknął ją w czoło.

                — Masz broń? — zapytał z troską.

                — Tak.

Chłopak odetchnął z ulgą.

                — Okej. — powiedział, będąc już spokojnym o siostrę.

Catherine lekko go uścisnęła.

                — Muszę lecieć.

                — W porządku — uśmiechnął się Cameron — Mogę mieć do ciebie jedną prośbę?

Dziewczynie nie spodobał się ton jego głosu. Spodziewała się, ze poprosi ją o to, żeby zdetonowała jakąś bombę pod jej blokiem albo przyjęła do siebie jeszcze cały kalifornijski oddział Bandidos.

                — J-Jaką?

Cameron tylko poszerzył uśmiech.

                — Masz miło spędzić czas.

Catherine lekko uderzyła go w ramię za to, że ją zaniepokoił, po czym obiecała spełnić jego prośbę.

                Stone czekał na nią, opierając się o ścianę. Na jej widok jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech. Przytulił ją na powitanie i długo trzymał w ramionach, wdychając cudowny zapach jej perfum.

                — Wyglądasz prześlicznie — powiedział — Z resztą, jak zawsze.

Catherine uśmiechnęła się i zrobiła minę pełną udawanego powątpienia.

                — Kłamiesz. — zmrużyła oczy.

Razem zaśmiali się, a Stone wziął ją pod rękę.

                — Chodź. Zabiorę cię w jedno z moich ulubionych miejsc.

                — Nie mogę się doczekać.

Raźnym krokiem ruszyli przed siebie.

                Po drodze Stone i Catherine dużo rozmawiali. Wspominali sytuacje sprzed kilku lat, śmiali się z zabawnych chwil przeżytych razem i myśleli nad tym, co będzie za kilka lat. Rivery stwierdziła, że w świat uderzy cholernie duży meteoryt zawierający masę radioaktywnej substancji, przez co każdy człowiek zamieni się w chomika. Temple z kolei uważał, iż autobusy dostaną rąk i nóg, będą biegać po całej Ziemi i wybijać gatunek ludzki, po czym samochody opanują cały glob. Nie chcieli rozstrzygać, czyja teoria jest lepsza.

                — To tutaj. — powiedział z uśmiechem Stone.

Znajdowali się przed niewielkim, drewnianym budynkiem. Knajpka była naprawdę nieduża, stało tu tylko kilka stolików, lecz panowała tu niezwykle miła atmosfera, a wnętrze było bardzo przytulne. Ściany miały kolor piasku i wyłożone zostały drobnymi cegiełkami na wzór ciepłego kominka w rodzinnym domu. Z sufitu zwieszały się złote lampy, a na każdym ze stolików paliły się małe świeczki, tak zwane podgrzewacze, o zapachu wanilii. Wisiały tu również zdjęcia ludzi, którzy odwiedzali tą knajpę. Jedna fotografia przykuła uwagę Catherine. Przedstawiała ona czterech brodatych, wytatuowanych mężczyzn siedzących okrakiem na motocyklach typu Harley Davidson. Szeroko uśmiechali się do obiektywu i wyglądali na zadowolonych z życia. Ich twarze zasłonięte były przez okulary i zarost. Broda jednego z nich nie była jednak tak obfita oraz nie miał okularów. Jego policzki szpeciły dwie blizny; prawdopodobnie wynik ataku nożem. Miał ciemne, niezbyt długie włosy i poczciwy uśmiech.                         

                — Wiesz, kto to? — zapytała.

                — Taak — powiedział Stone — Bandidos, oddział z Kalifornii. A ten tu — wskazał na interesującego ją mężczyznę — To Robert Harvey. Stały bywalec.

                — Skąd to wiesz?

                — To knajpa przyjaciela mojego ojca — wyjaśnił — Wiem sporo.

Catherine patrzyła na twarz Roberta Harveya. Bandidos. Był ich członkiem, tak samo jak Cameron. Oderwała wzrok od zdjęcia i skupiła spojrzenie na Stonie. To dla niego tu była. Nie powinna teraz zajmować się gangiem. Lub klubem, jak to nazywał jej brat.             

                — Chodźmy. — uśmiechnęła się, biorąc go za rękę.

                — Jasne. — powiedział, pozwalając jej, by wybrała im stolik.

Usiedli razem przy niewielkim oknie. Ani ona, ani on nie byli szczególnie głodni, więc ograniczyli się do kawy i kawałka ciasta. Cały czas rozmawiali. Na szczęście Stone nie pytał o to, dlaczego Catherine interesowała się Bandidos. Poruszał luźne tematy, dzięki czemu konwersacja mogłaby nie mieć końca.

                — Masz ochotę na spacer? — zapytał Temple, gdy skończyli kawę.

Catherine wzruszyła ramionami.

                — Czemu nie?

Wyszli na zewnątrz. Gwiazdy już pojawiły się na niebie, a księżyc zajął miejsce słońca. Noc była wyjątkowo piękna, w dodatku okolica dodawała jej uroku. Stone delikatnie ujął dłoń Catherine i razem szli niewielką ścieżką wydeptaną przez wiele spacerujących par podobnych do nich. Po przejściu kilkudziesięciu metrów, Temple się zatrzymał.

                — Wiesz, jest coś, co chciałem ci powiedzieć. — mruknął.

Catherine zrobiła zaciekawioną minę.

                — Słucham.

Stone wziął głęboki oddech.

                — Powinienem wyznać ci to już kilka lat temu — zaczął niepewnie — Odkąd tylko cię poznałem wiedziałem, że jesteś wyjątkowa. Miałem rację — złapał ją za ręce — Kocham cię, Cat. Od dawna.

Catherine nie wiedziała, jak zareagować. Jej uczucia wobec Stone’a nie były jasne. Mimo to postanowiła dać mu szansę z nadzieją, że z czasem wszystko jej się poukłada. Wspięła się na palce, by go pocałować.

___________________________

¹ oczywiście chodzi tu o Matta Soruma, perkusistę Guns N’ Roses w latach 1990 – 1994.

² Dizzy Reed – klawiszowiec Guns N’ Roses od 1990.

* * *

Witam i o zdrowie pytam :)

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jak mi poszło tym razem. Rozdział jest znowu dłuższy niż poprzednie. To chyba dobrze, nie?

Nie chciałam dodawać w moim opowiadaniu muzyki do tekstu, ale potem uznałam, że to może być niezły pomysł na to, by podzielić się z Wami tym, czego ja zwykle słucham. Liczę, że utwory w tym rozdziale Wam się spodobały i dzięki nim milej się czytało.

Poza tym, dałam tutaj spory fragment z Guns N’ Roses, których ostatnimi czasy trochę „zaniedbałam”. Tekst był, że tak powiem, na rozluźnienie i nie wnosił zbyt dużo, ale mam nadzieję, że przyjemnie się Wam to czytało.

No i ciekawi mnie Wasze zdanie na temat Stone’a. Budzi pozytywne uczucia czy wręcz przeciwnie? Oczywiście nie było go tu zbyt wiele, ale chodzi o pierwsze wrażenie.  

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał i nie zanudziłam Was na śmierć. 

Pozdrawiam cieplutko :*