Rozdział 9

The White Buffalo – Highwayman

Jedynym dźwiękiem mącącym ciszę dookoła był ryk starego Harleya przemierzającego pustą drogę. Mężczyzna na siodle był ubrany w stare, sprane dżinsy, kowbojki i flanelową koszulę. Z powodu braku kasku niesforne kosmyki jasnozłotych włosów powiewały wokół jego głowy. James to uwielbiał. Kochał czuć tę wolność i radość, jaką dawała jazda motocyklem. Zwłaszcza, gdy był to jego ukochany, wiekowy Knucklehead.

                Blondyn wyłączył silnik i pozwolił, by Harley dalej toczył się jedynie siłą rozpędu. Przed nim nie było nic oprócz kępy wysokich krzaków dających schronienie przed niechcianymi spojrzeniami. Za tą „ścianą krzewów” znajdował się kawałek ziemi porośniętej soczyście zieloną trawą, na którym leżało zwalone, spróchniałe już drzewo. James usiadł na nim i podciągnął jedno kolano pod brodę. Wiał delikatny wiatr, rozwiewając jego włosy. James wziął głęboki oddech, po czym powoli wypuścił powietrze. Brakowało mu spokoju. Nie mógł za bardzo na to liczyć ze swoją dolegliwością, którą chyba nie chciał dzielić się z nikim. Była ona dla niego naprawdę niebezpieczna, bowiem objawy mogły nadejść w najmniej oczekiwanym momencie – na przykład podczas prowadzenia samochodu albo grania koncertu. W tym drugim przypadku efektem byłaby śmierć, a w pierwszym jedynie konieczność wytłumaczenia całego zajścia. Ani na jedno, ani na drugie James nie miał ochoty. Wiedział, że powinien poinformować swoich kumpli z zespołu o jego przypadłości, żeby wiedzieli, jak zareagować w razie potrzeby. Nie był jednak w stanie. Wstydził się tego. To było głupie i nieodpowiedzialne z jego strony, ale on nie należał do osób, które tak po prostu usiądą i powiedzą wszystkim o tym, co im dolega. Nie. James dusił wszystko w sobie i zawsze starał się radzić sobie na własną rękę. Nie zawsze wychodziło mu to na dobre. Człowiek jest istotą społeczną i potrzebuje innych, by istnieć. Hetfield jeszcze nie do końca to zrozumiał; ciągle wydawało mu się, że w zupełności wystarczy mu jego własne towarzystwo.  

                — Do niczego się nie nadajesz — burknął sam do siebie — Nawet do pieprzonego przebywania z ludźmi.

Wszyscy sądzili, że świetnie idzie mu rozmawianie z innymi, że potrafi porwać za sobą tłum i jeśli tylko by chciał, byłby w stanie wszystkich przeciągnąć na swoją stronę. Może i tak. Może faktycznie na zewnątrz wyglądało to tak kolorowo. Prawda jednak była inna – w środku odczuwał strach, kiedy widział dziesiątki tysięcy zebranych ludzi, którzy oczekiwali, że da z siebie wszystko. Bardzo często, widząc tłum zebrany podczas koncertu, wpadał w panikę, nie chciał wyjść na scenę. Miewał takie dni, kiedy nie był w stanie nawet opuścić swojego mieszkania. Czasem chciał stanąć i po prostu krzyczeć, że chce do swojej mamy. Człowiek jest naprawdę zabawną istotą – docenia coś dopiero, kiedy to straci. James nie doceniał swojej matki. Moment, w którym umarła, był najgorszym w całym jego życiu. Gdyby tylko mógł cofnąć czas… Którego nie da się cofnąć. Stało się. Musiał nauczyć się z tym żyć. Minęło już szesnaście lat, a on ciągle miał trudności z poradzeniem sobie z przeszłością.

                James wsiadł na swojego Harleya. Powinien być niedługo w studiu. Metallica wreszcie była w stanie jakoś się zgrać i pracować razem przez naprawdę długi czas, więc trzeba było wykorzystywać moment, zanim znowu sytuacja ulegnie zmianie na gorsze, czego blondyn, oczywiście, nie chciał i wolał, by to nigdy nie nastąpiło. Znał jednak swoich kolegów oraz siebie aż za dobrze – nie będą w stanie przez kilka dni po prostu się nie kłócić. To było niewykonalne. Nie dla nich.

                One On One świeciło pustkami. Przy pulpicie siedział jedynie Bob, stukając końcówką długopisu w różnokolorowe przyciski, słuchając pierwszej nagranej wersji „Holier Than Thou”. Brzmiało to nieźle, jednak już z daleka James słyszał, że to nie jest do końca to, o co im chodziło. Musieli dopracować linię basu, a perkusja dawała wiele do życzenia. Z wokalem nie było źle, ale Hetfield uważał, że on również musi nad tym popracować.

                — Cześć, Bob. — przywitał się.

Producent podskoczył na krześle.

                — Och, cześć — powiedział — Nie wiedziałem, że ktoś tu jest.

                — Przyszedłem przed chwilą — wzruszył ramionami James — Dzwoniłem do Kirka, Larsa i Jasona. Powinni zaraz być.

Bob lekko się uśmiechnął, patrząc na blondyna.

                — Zawsze jesteś taki punktualny? — zapytał — Mówisz mi, że będziecie na dziesiątą, a przychodzisz już w pół do.

James tylko wzruszył ramionami. Przysunął sobie krzesło i usiadł obok niego przy pulpicie, po czym puścił jeszcze raz „Holier Than Thou”. Wsłuchiwał się dokładnie w utwór, by wyłapać wszystkie błędy, które popełnili. Umiał dobrze grać na perkusji, więc bez trudu jego czujne ucho wychwytywało kiksy robione przez Larsa. Solówki postanowił pozostawić do oceny Kirkowi; nie chciał się w to mieszać.

                — Wiesz, nie jest źle. — odezwał się, gdy utwór dobiegł końca.

                — Masz jakieś uwagi? — zapytał Bob.

James skinął głową, w zamyśleniu marszcząc czoło.

                — Tak — odparł — Ale przedstawię je, gdy już będziemy w komplecie.

Rock uznał to za dobry pomysł. Postanowili przesłuchać samą linię basu. Szła w parze z gitarą rytmiczną, co było ważnym elementem, który można było „odhaczyć” z listy. James jednak chciał zaproponować Jasonowi, by grał to nieco dynamiczniej, na wyższych tonach i by uderzał w struny czasem o wiele mocniej, aby zaakcentować dźwięk.

                Pół godziny później wszyscy razem już siedzieli w studiu A, gotowi wysłuchać sugestii Jamesa. Zwykle to on jako pierwszy zabierał głos – w końcu był frontmanem, no i najwięcej razy przesłuchał dany utwór. W dodatku wszystkim wydawało się, że to właśnie on ma z nich najlepszy słuch i był w stanie wyłapać szczegóły, których oni nie byli w stanie dosłyszeć. Najpierw przedstawił propozycje dotyczące ścieżki basu. Jason usiadł ze swoim instrumentem i spróbował odzwierciedlić to, o co chodziło Jamesowi, dodając do tego sporo własnego pomysłu, dzięki czemu uzyskali coś, co ich satysfakcjonowało. Potem Kirk zajął się gitarą solową.

                — Fajnie by było użyć talkboxu¹. — oznajmił. 

Lars bawił się pałeczką, leżąc rozwalony na kanapie.

                — Hej, to może być ciekawe!

James z uśmiechem obserwował, jak każdy członek zespołu coraz bardziej zaczyna się w to angażować. Czuł, że wszystko idzie powoli we właściwym kierunku.

❦❦❦

Catherine stała z rękoma skrzyżowanymi na piersi, jak zawsze, gdy była zdenerwowana. Cameron siedział przy oknie i palił papierosa, co jakiś czas zerkając na siostrę. Było mu teraz głupio. Nie chciał, by przez niego stała jej się jakakolwiek krzywda.

                — Czyli kartel rozpierdoli całe L.A. — burknęła.

Cameron pokręcił głową.

                — Tego nie wiemy — powiedział — Może się okazać, że to tylko fałszywy alarm.

Catherine spojrzała na niego jak na ostatniego idiotę. On tylko odwrócił wzrok, mocno zaciągając się papierosem. Czuł okropne poczucie winy – w końcu to on wpakował ją w to wszystko. Miała teraz ponieść straszne konsekwencje tylko dlatego, że miała za dobre serce.

                — Faktycznie — burknęła — Tylko woja między dwoma kartelami i gangami motocyklowymi. Drobiazg. Naprawdę nie ma się czego bać.

Bobby ostatecznie wcielił swój plan w życie i w tajemnicy przed Robertem Harveyem poprosił Nuestra Familia o dyskretną pomoc. W ich języku „dyskretny” oznacza tyle co „nie rzucający się w oczy FBI”. Czyli, tłumacząc, prawdopodobnie dojdzie do strzelanin i wielu morderstw, mając w kieszeni całą policję. Żyć nie umierać. Cameron doskonale rozumiał złość Catherine. Sam był na siebie wściekły.

                — Cholera, gdybym tylko…

Dziewczyna podeszła od niego i wyjęła mu papierosa z dłoni, po czym sama się nim zaciągnęła. Wcześniej nienawidziła palenia, lecz teraz nadmiar emocji przyćmił jej wstręt do fajek. Działanie nikotyny nie dało całkowicie zadowalających efektów, ale i tak Catherine poczuła się minimalnie lepiej.

                — Gdybaniem nic nie zdziałamy — burknęła, gasząc niedopałek w popielniczce przygotowanej głównie dla gości. Cameron bez słowa podał jej kolejną fajkę — Mam pistolet. Może się przydać.

                — Nie umiesz strzelać. — bąknął z powątpieniem.

Catherine uniosła podbródek, wydmuchując dym papierosowy.

                — Umiem.

Cameron ze zdziwieniem uniósł brwi.

                — Kto cię nauczył? — zapytał.

Dziewczyna lekko się uśmiechnęła.

                — Tajemnica — odparła. Napotkała jednak spojrzenie brata i westchnęła — No dobra. Hetfield.

                — Zaraz, zaraz… Ten Hetfield?

                — Ten sam.

Cameron pokręcił głową. Tyle nie wiedział o swojej siostrze. A chciałby wiedzieć. Chciał poznać ją na nowo, znów tworzyć z nią rodzinę. Mieli matkę i ojca, ale oni siedzieli w Bostonie i widywali ich tak rzadko, że chłopak miał czasem problem z przypomnieniem sobie ich twarzy. Catherine była osobą, która nie zostawiała ludzi na pastwę losu. Kiedyś nie dostrzegał, jakim cudownym jest ona człowiekiem. Podejrzewał, że teraz jest już trochę za późno, ale i tak chciał spróbować naprawić błędy.

                — Nie powinnaś teraz wychodzić z domu. — stwierdził, zmieniając temat.

Catherine parsknęła.

                — Tak? Wyobraź sobie, że jest coś takiego jak legalne zarabianie. Ja chodzę do pracy.

Sposób, w jaki wypowiedziała słowa „legalne zarabianie” ugodził Camerona. On utrzymywał się z rozprowadzania narkotyków i handlu bronią. Nie był typowym obywatelem. Żył za brudne pieniądze i to chyba nie do końca podobało się jego siostrze. Nic jednak nie mógł na to poradzić – ilu ludzi, tyle opinii. Gdyby stosował się do wszystkiego, co mówią mu inni, już dawno skończyłby na ulicy, żebrząc o złamany grosz.

                — Poproszę Roberta, żeby przysłał tu jednego ze swoich ludzi, aby cię pilnował. — powiedział.

                — Cameron… — zaczęła dziewczyna.

Nie chciała nikogo takiego. Lubiła czuć się w miarę swobodnie i nie uśmiechało się jej, żeby ktoś ciągle miał na nią oko. Wiedziała jednak, że jej brat chce dobrze, a ochrona w postaci członka klubu mogła być bardzo przydatna. Catherine przynajmniej nie będzie ciągle czuła się zagrożona.

                — Bez dyskusji. — uciął Cameron.

Dziewczyna skinęła głową.

                — W porządku. — przewróciła oczami.

Chłopak wstał i cmoknął ją w czoło.

                — Mądra dziewczynka. — powiedział cicho.

Catherine fuknęła, mamrocząc pod nosem coś w stylu „Zaraz dam ci ‘małą dziewczynkę’”. Potem jednak jej twarz rozświetlił szeroki uśmiech. Brat z siostrą przytulili się, czując, że są w stanie powoli odbudować więź, która łączyła ich, mogłoby się wydawać, wieki temu. Dziewczyna jednak dość szybko poczuła zakłopotanie i się od niego odsunęła. Wzięła w dłoń swoją torebkę, by zarzucić ją na ramię. Do środka wsunęła, oczywiście, swojego Browninga.

                — Idę do Stone’a — powiedziała, żeby wiedział, gdzie przebywa — Jak coś będzie nie tak, dzwoń. — dodała i podsunęła mu karteczkę z numerem domowym jej chłopaka.

Uśmiechnęła się na odchodne do brata i zniknęła za drzwiami.

❦❦❦

Volbeat – Seal The Deal

Motocyklistów nie było dużo. Nie chcieli tworzyć typowej kolumny, bo to oznaczało o wiele większe ryzyko, że zatrzyma ich policja, choćby z ich czystej „ciekawości”. Podróżowali więc po kilku, by nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Przy nielegalnej robocie trzeba uważać na każdy szczegół, ponieważ najmniejsze potknięcie może oznaczać więzienie dla wielu z nich. A nikt nie miał ochoty iść za kratki.

                Członkowie gangu stali się nieco sprytniejsi i znaleźli nowy sposób transportowania broni. Karabiny ciągle przewozili ciężarówką, ale zwykłe pistolety wkładali do specjalnie przygotowanych przegródek w specjalnie przygotowanych do tego kocach, które potem wieźli zwinięte za plecami. To nie wzbudzało najmniejszych podejrzeń, a dzięki temu zwiększano szansę na udany handel, a co za tym idzie – na napełnienie kieszeni banknotami.

                Dwa czarne Mercedesy czekały nieco ponad kilometr od ulicy, na piaszczystym terenie, gdzie od dawna nikt nie zawitał, a jeśli już, to tylko po to, by załatwić coś, czego nie powinni zobaczyć nieupoważnieni ludzie; zupełnie jak w tym przypadku. Motocykliści wyłączyli silniki i dalej jechali siłą rozpędu. Zatrzymali się kilka metrów od samochodów, po czym zdjęli koce i ruszyli w ich stronę. Z Mercedesów wysiadło dwóch elegancko ubranych mężczyzn. Jeden z nich nazywał się Paul Underwood, a drugi – Edward Silverstone. Obaj byli poważnymi biznesmenami, a jednocześnie ludźmi zajmującymi się brudną robotą. Jaką? O to już nie pytał nikt.

                — Nie macie ogona? — upewnił się Underwood.

Robert Harvey pokręcił głową.

                — Nie — odparł — Droga cały czas była pusta, nie licząc nas.

Underwood skinął głową z zadowoleniem, licząc na taką właśnie odpowiedź. Mogli spokojnie przejść do interesów. Ronnie dał znak swoim ludziom. Motocykliści podeszli bliżej i rozłożyli koce na maskach Mercedesów, prezentując towar. Zanim zdążyło paść choć jedno słowo, na teren wjechała dość duża ciężarówka. Prezentowała się komicznie z wielkim, różowo-niebieskim logiem Wesołej Cukierni, jednak w taki właśnie sposób maskowali przewóz broni.

                — Przyjechały karabiny. — oznajmił prezes.

Paul Underwood skinął na drugiego mężczyznę, by tamten się tym zajął, a sam ponownie skupił się na pistoletach. Edward Silverstone ruszył w stronę ciężarówki i zadał kierowcy to samo pytanie o ogon, które usłyszeli motocykliści. Droga jednak cały czas, na szczęście, pozostawała niemalże pusta. Biznesmen wyjął ze skrzyni piękny, lśniący model AKM i uważnie mu się przyjrzał. Ani jednej rysy. Wyszedł z pojazdu i stanął dalej, by oddać kilka próbnych strzałów. Wszyscy w pobliżu zatkali uszy, gdy karabin wypluł z siebie serię pocisków. Cały sprzęt chodził jak należy i był w świetnym stanie. Underwood i Silverstone byli bardzo zadowoleni.

                — Kałachy idą po trzy tysiące, bez zmian. — oznajmił Robert.

                — W porządku. — skinął głową Underwood.

Potem wycenili odpowiednio pistolety. Motocykliści otrzymali zapłatę w zamian za broń. Transakcja dobiegła końca i wszyscy mogli już wrócić do swoich spraw.

                Robert podjechał pod swój dom. Zmarszczył czoło, gdy zobaczył stojącego na podjeździe Harleya. Odetchnął jednak, widząc, że to Michael Petterson. Harvey zeskoczył ze swojej maszyny i podszedł do przyjaciela, by go uścisnąć.

                — Kontaktowałeś się z Cameronem? — zapytał prezes oregońskiego oddziału.

Robert skinął głową, jednocześnie zapraszając go do środka na piwo. 

                — Taak — mruknął, wyjmując dwie butelki Budweisera — Wie o kartelu. I o Nuestra Familia.

                — Co z nimi?

Harvey westchnął z niezadowoleniem, rozsiadając się na kanapie. Pociągnął łyk dobrze schłodzonego piwa i od razu poczuł się nieco lepiej. Szkoda tylko, że trunki nie są w stanie uśpić niepokoju, który nie pozwalał mu zmrużyć w nocy oka.

                — Bobby kontaktował się z nimi i poprosił ich o pomoc w sprawie Bractwa.

Michael pokręcił głową z niedowierzaniem.

                — Jasna cholera. — mruknął pod nosem.

Robert smętnie przytaknął.

                — Właśnie — odparł — Szykuj się na krwawą jatkę, bracie.

❦❦❦

Joshua James – Coal War

Lubiła jego obecność.  Nie sprawiał, że problemy magicznie znikały, a ona czuła się cudownie, jakby wisząca nad nią sprawa wojny gangów i kartelu w ogóle jej nie dotyczyła. Tak się nie działo, ale przynajmniej choć na chwilę ktoś stawał się ważniejszy niż jej zmartwienia. Stone był człowiekiem, który potrafił pocieszyć niemal każdego i chyba umiałby rozśmieszyć kamień. Teraz jednak zachowywał nieco powagi. Catherine dręczyły sprawy jej i Camerona, a próby zabawiana jej na siłę mogłyby dać efekt odwrotny do zamierzonego. Leżeli więc na kanapie i po prostu cieszyli się sobą.

                — Powiesz mi, czym się tak martwisz? — zapytał cicho.

Catherine wzruszyła ramionami.

                — Powiedziałabym ci, gdybym sama wiedziała. — odparła.

Pokiwał głową; taka odpowiedź mu wystarczyła. Dziewczyna nie chciała o tym rozmawiać i zamierzał to uszanować. Objął ją w pasie i delikatnie pocałował w policzek. Catherine podniosła wzrok i zawiesiła go na leżącej na stoliku torebce. To właśnie w niej nosiła swój pistolet. Wiedziała, że nie będzie w stanie strzelić do człowieka w obronie własnej. Jednak w sytuacji, w której to życie któregoś z jej bliskich będzie zagrożone, naciśnie spust bez większego wahania. Głównie po to miała przy sobie Browninga – by chronić ludzi dookoła niej. Cameron dał jej broń nieco w innym celu, ale na siebie nie uważała tak, jak na innych. Taka już po prostu była i nic nie mogła na to poradzić.

                — Obejrzymy film? — zaproponował Stone, chcąc oderwać jej myśli od problemów.

Catherine skinęła głową.

                — Tak, to chyba dobry pomysł. — powiedziała.
Temple wstał, by sięgnąć po pilot do telewizora, a dziewczyna wlepiła spojrzenie w sufit, przesuwając wzrokiem po niewielkich, ledwo widocznych pęknięciach. Było ich bardzo niewiele, ale i tak zajęło ją to na dwie minuty. Choć obecność Stone’a dawała poczucie nieco większego bezpieczeństwa i pozwalała skupić się na łączącym ich uczuciu (jakiekolwiek ono było), to i tak jej umysł wracał do rozmyślania na temat tego, co będzie, jak Nuestra Familia wkroczy do Los Angeles z zamiarem wyrównania rachunków z Bractwem Aryjskim.

                — Może być? — głos Stone’a wyrwał ją z zamyślenia.

Uniosła się na łokciu i zerknęła na ekran. Nie znała filmu, ale i tak skinęła głową.

                — Jasne, może być. — rzuciła.

Temple wiedział, że i tak jest jakby nieobecna. Nie powinna tak się martwić, ale nie mógł nic zrobić – przecież nie może zakazać jej o tym myśleć. Nie był również w stanie kontrolować jej umysłu, więc pozostało mu tylko udawać, że wszystko jest w porządku i on nie ma pojęcia, iż chodzi jej po głowie coś cholernie ważnego, co zakłócało spokój jej myśli.

                — Nie mam zielonego pojęcia, co tak cię trapi, ale mogę powiedzieć ci jedno — wymruczał jej do ucha — Cokolwiek to jest, poradzimy sobie z tym. Nie pozwolę, żebyś była z tym sama.

Lekko się uniosła i rozciągnęła wargi w nikłym uśmiechu.

                — Dziękuję, Stone. Naprawdę to doceniam. — powiedziała.

Chłopak objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Chciał, żeby poczuła się bezpieczniej i osiągnął ten efekt. Catherine mocniej się w niego wtuliła i przez krótką chwilę nawet wojna dwóch największych gangów nie była taka straszna.  

❦❦❦

Atmosfera była jak nigdy. Wszyscy zrobili sobie chwilę przerwy. Kirk siedział po turecku na podłodze i czytał książkę Stephena Kinga. Lars wisiał na telefonie, rozmawiając ze swoim ojcem przebywającym w ich rodzinnym domu w Danii. Jason rozparł się  w fotelu i w słuchawkach słuchał muzyki, a James rozłożył się na niewielkiej kanapie i na wpół leżąc, na w pół siedząc skrobał długopisem po białej kartce, pisząc nowy utwór, który miał znaleźć się na albumie Metalliki. Słowa samoczynnie pojawiały się w jego głowie, a on musiał coraz szybciej pisać, by nie zapomnieć układającego się w jego umyśle tekstu.

                — Co tam piszesz? — zapytał Lars, siadając na oparciu kanapy.

James wzruszył ramionami i niedbale machnął kartką.

                — Nic takiego — powiedział — Nowe piosenki.

Ulrich pokiwał głową.

                — To pokaż mi, jak skończysz.

                — Jasna sprawa, stary. — odparł James.  

Atmosfera dawno nie była tak swobodna. Muzycy uśmiechali się do siebie, żartowali i wreszcie miło spędzali czas w swoim towarzystwie. Nikt nie skakał sobie do gardeł, żaden z nich nie krzyczał i nie słychać było przekleństw, którymi normalnie rzucali w siebie na okrągło. James patrzył na swoich przyjaciół i cieszył się, że w końcu coś zaczyna się między nimi układać. Nawet on i Lars byli spokojni i mogli normalnie przebywać w swoim towarzystwie bez skakania sobie do gardeł. Hetfield przez chwilę zastanawiał się, czy nie byłby to dobry moment na wyznanie im, że męczy go bardzo nietypowa i dziwna dolegliwość. Uznał jednak, że nie warto psuć atmosfery smutnymi opowieściami o swoich problemach. 

                — Przyjemnie popatrzeć, jak się nie zabijacie. — powiedział ze śmiechem Bob, wchodząc do pokoju.

Kirk uśmiechnął się, bo to samo chodziło mu po głowie.

                — Taak — odparł — Miła odmiana.

                — Dobrze by było, gdyby to utrzymało się przez resztę nagrywania. — mruknął Rock.

James zaśmiał się i pokręcił głową.

                — Za dużo od nas wymagasz.

Kirk podniósł wzrok znad kartek książki i również rozciągnął usta w uśmiechu. Był najłagodniejszy z całego zespołu, prawie w ogóle nie wpadał w złość, a kiedy się denerwował… To jego koledzy biegli, by wziąć jakąś kartkę, żeby zapisać na niej dokładną datę i godzinę tego „historycznego wydarzenia”, czym wywoływali u niego uśmiech i wszystkie negatywne emocje od razu opadały. Hammett był chodzącym przeciwieństwem Jamesa. Dlatego cieszył się i dziwił jednocześnie, że Hetfield był w stanie stłumić w sobie negatywne emocje. Zawsze był porywczy i ulegał targającej nim złości, a teraz siedział spokojny jak aniołek i na nikogo nie podnosił głosu. Niespotykane zjawisko.     

                Nagle Lars władował się Jamesowi na kolana.

                — Kupmy sobie psa. — powiedział.

James zmarszczył czoło i zrzucił Duńczyka na podłogę. Lars uderzył tyłkiem o ziemię z głuchym łoskotem. Spojrzał na przyjaciela z wyrzutem i rozmasował bolącą część ciała.

                — Jakiego, kurwa, psa?! — burknął James.

                — No normalnego — przewrócił oczami Ulrich — Takiego szczekającego i merdającego ogonem.

James przyjął postawę ojca, który próbuje przemówić dziecku do rozsądku.

                — I srającego — odparł — A gówno śmierdzi, Larsy.

                — Ty też i jakoś nie narzekam — odgryzł się perkusista. Absolutnie nie było to prawdą, więc James po prostu puścił to mimo uszu — No proooszę!

James, Kirk i Jason popatrzyli po sobie niepewnie. Wiedzieli, że Ulrich nie da im spokoju i będzie truł im zadki, aż w końcu się zgodzą. Uznali, że psiak w studiu może być niezłym pomysłem. W końcu kto nie lubi psów? Mały, skaczący dookoła szczeniak z pewnością od wejścia poprawiałby im wszystkim humory, a przerwy na spacery dawałyby chwilę odpoczynku. Dlatego po dłuższym namyśle skinęli głowami.

                — Dobra — odezwał się James, jako głowa całego zespołu — Kupimy tego jebanego psa.

                — Dziękuję! — wykrzyknął radośnie Lars i rzucił się blondynowi na szyję.

Hetfield pozwolił mu, by przez kilka sekund dusił go w uścisku, po czym znowu zepchnął go na ziemię.

                — Jeszcze mnie, kurwa, pocałuj.

                — Chcesz?!

James skrzywił się i szybko pokręcił głową, a reszta wybuchła śmiechem. Stosunki między przyjaciółmi dawno nie były tak dobre. Nagrywanie nabierze tempa… No, może nie licząc przerw na spacery z psem.

___________________________

¹ Talk box (lub talkbox) – efekt pozwalający muzykom na modyfikowanie dźwięku instrumentu za pomocą rurki przyczepionej do mikrofonu oraz ruchu ich ust. Tutaj macie przykład jego działania na podstawie utworu „Livin’ On A Prayer” w wykonaniu małego Japończyka. Albo Chińczyka. Cholera wie. 

* * *

Tak wiem, ten rozdział to nic odkrywczego.

Catherine pomartwiła się kartelem, Metallica pośmiała się i ponagrywała, Bandidos sobie pohandlowali i tak dalej… Ale u mnie akcja ma dziać się niezbyt szybko. Nie o to mi tutaj chodzi. Chcę najpierw, żebyście poznali bohaterów, oswoili się z nimi, żeby potem wszystko szło łatwiej.

No i pies! Kto nie lubi psów? xD

Także jeśli przynudzałam, to przepraszam. Możecie mnie zjechać.

Mimo wszystko mam nadzieję, że rozdział Wam się podobał.

 Pozdrawiam cieplutko :*