Rozdział 8

Lions – Girl from the North Country

James wyciskał z siebie siódme poty, uderzając w worek treningowy zwisający z sufitu w jego garażu. Uwielbiał boks i walki wręcz. Pozwalało mu to na wyżycie się, danie upustu emocjom rozsadzającym go od środka. Lata treningu uczyniły z niego groźnego przeciwnika w bójkach. Był silniejszy niż wyglądał, a nie miał „kaloryfera” na brzuchu przez pity nałogowo alkohol, który, jak wiadomo, nie służy sylwetce. James jednak na to nie narzekał. Wolał sprawiać pozory słabego i nieumiejącego walczyć, by zaskoczyć przeciwnika. Taktyka była dobra i sprawdzała się w większości przypadków.

                James zarzucił sobie ręcznik na prawe ramię i wyjął butelkę wody z niewielkiej, przenośnej lodówki stojącej w rogu garażu. Upił łyk zimnego płynu, po czym wytarł swój spocony tors. Był zmęczony, ale zadowolony z siebie. Boks i gra w Metallice to były dwie rzeczy, które sprawiały mu niezwykłą satysfakcję i poczucie, że może nie jest takim ścierwem, za jakie się uważał.

                — Hej — usłyszał delikatny, kobiecy głos za swoimi plecami. Obrócił się na pięcie. Catherine weszła do środka przez uchylone drzwi garażu i lekko się uśmiechnęła — Nie miałam co ze sobą zrobić, więc przyszłam wcześniej. Nie przeszkadzam?

                — Skądże — odparł James i również rozciągnął wargi w delikatnym, niepodobnym do niego uśmiechu. Sięgnął do lodówki i wyjął dwie puszki schłodzonego piwa. Jedną wziął sobie, a drugą rzucił dziewczynie — Czyli chcesz sobie dzisiaj postrzelać?

Skinęła głową. Rozległ się syk, gdy otworzyła puszkę. James swoją na chwilę odstawił, by założyć na siebie jakąś czystą koszulkę, by nie paradować przed Catherine z nagim torsem.

                — Tak — powiedziała — Dobrze by było.

Blondyn upił łyk piwa, po czym podszedł o kilka kroków bliżej, żeby nie krzyczeli do siebie przez cały garaż. Oparł się prawym barkiem o ścianę garażu, uważając, by nie uszkodzić swoich ukochanych plakatów.

                — Mogę cię zapytać, dlaczego właściwie tak nagle chcesz nauczyć się posługiwać bronią?

Catherine wzruszyła ramionami. Sama nie wiedziała, czemu Cameron uważał, że powinna nosić ze sobą pistolet. Nie mogła powiedzieć Jamesowi, że zamieszkał u niej członek gangu motocyklowego, który uciekał przed niebezpiecznym kartelem oraz Aniołami Piekieł.

                — Będę po prostu czuła się bezpieczniej. — powiedziała.  

James lekko się uśmiechnął. Umiał wyczuć kłamstwo na kilometr, ale nic nie mówił. Wywnioskował, że to nie jest jego sprawa, a nie zamierzał na nią naciskać. Miał jej tylko pomóc.

                — Okej — skinął głową.

Catherine rozejrzała się po garażu.

                — Długo gromadziłeś te wszystkie plakaty? — zapytała.

Hetfield również przesunął wzrokiem po swojej pokaźnej kolekcji wizerunków muzyków rockowych.

                — Tak, dość długo — odparł — Ciekawi mnie, jakiego koloru mam ściany.

Catherine zaśmiała się cicho. Zaskoczyło ją to, że James potrafił być po prostu człowiekiem, a nie złym, budzącym respekt frontmanem wielkiego zespołu i niebezpiecznym gościem. Nawet umiał się uśmiechać. Hetfield podszedł do plakatu przedstawiającego śpiewającego Roberta Planta i delikatnie uchylił jego róg.

                — Niebieskie. — stwierdził.

                — Lubisz ten kolor?

Jamesa dziwiła ta rozmowa. Kręciła się wokół tak niepozornych i przyziemnych spraw. Nie interesował jej fakt, że był kimś sławnym. To było dla niego coś nowego. I, co ciekawe, przyjemnego.

                — Nie wiem — wzruszył ramionami — Nigdy w życiu nie zastanawiałem się, czy lubię jakiś kolor.

Catherine lekko przekrzywiła głowę.

                — Szkoda.

James zmarszczył czoło, nie bardzo rozumiejąc.

                — Dlaczego? — zapytał.

                — To wydaje się zupełnie nieistotną sprawą, prawda? To, czy lubisz jakiś kolor, czy też nie — urwała, czekając na reakcję Hetfielda. Ten skinął głową, dając jej znak, by kontynuowała — Jednak czasem właśnie takie błahostki pozwalają nie zatracić się w tym, co nas ciągle dręczy. Czasem pomaga nawet te kilka sekund, przez które na chwilę się od tego oderwiesz i po prostu pomyślisz nad tym, czy lubisz zielony.

James nigdy tak na to nie patrzył. Sposób myślenia dziewczyny bardzo go zaintrygował. Jej słowa były mądre na swój własny, bardzo niepozorny sposób. Przykładała wagę do takich szczegółów i umiała w nich odnaleźć coś więcej. Hetfield tak nie potrafił.

                — Muszę to kiedyś wypróbować. — mruknął, upijając łyk piwa.

Catherine pokiwała głową. Jej wzrok padł na motocykl stojący przy jednej ze ścian.

                — Piękna maszyna. — powiedziała.

                — Harley Davidson Knucklehead z 1946 roku.

                — Musisz być fanem motoryzacji — stwierdziła — Dwa samochody i motocykl. I to cholernie zadbane.

James uśmiechnął się, zadowolony z faktu, że to dostrzegła.

                — Owszem — skinął głową — Obawiam się, że to wszystko, co mam.

Catherine zmarszczyła czoło.

                — A zespół?

                — Nie wiem, jak długo uda mi się to utrzymać — westchnął. Potrząsnął głową, a jasnozłote włosy zafalowały wokół jego głowy — Z resztą, to nieistotne. — dodał, ucinając temat.

Dziewczyna pokiwała głową. Przez chwilę w milczeniu pili piwo, a James zapalił papierosa. Gdy skończył, zgasił niedopałek w popielniczce i przeniósł wzrok na dziewczynę.

                — Chodź. Czas nauczyć cię strzelać.

Wrzucili puste puszki po piwie do kosza na śmieci, po czym James skinął w stronę Suburbana. Wsiedli do samochodu. Hetfield odjechał kawałek, po czym wysiadł, zamknął garaż i z powrotem zajął miejsce za kierownicą.

                — Masz Browninga? — zapytał.

Catherine skinęła głową.

                — Ostatnio stał się moim najlepszym przyjacielem.

James uśmiechnął się pod nosem.

                — Skąd ja to znam. — mruknął.

Zjechał z głównej ulicy i skręcił w węższą, na której praktycznie nie było ruchu. Była niedziela i większość ludzi odpoczywała w domach po wyczerpującym tygodniu, regenerując siły i przygotowując się na nadchodzący poniedziałek. Wielki SUV Jamesa odznaczał się na tle niewielkich osobówek.

                — Gdzie właściwie jedziemy? — zapytała Catherine.

                — Zobaczysz. — powiedział tylko James.

Rivery nie spodobała się ta odpowiedź, ale skinęła głową. Hetfield sięgnął ręką w stronę schowka i nacisnął przycisk, by go otworzyć. W środku znajdował się rządek starannie ułożonych płyt CD.

                — Wybierz sobie jakąś.

Kolekcja Jamesa była imponująca. Miał tu wszystko – od Thin Lizzy, przez The Eagles aż po Motörhead i Black Sabbath; znalazła także albumy DIO. Nie znajdowała się tutaj jednak ani jedna płyta Metalliki, co było dość interesujące. James widocznie nie chciał słuchać swojej własnej muzyki. Wybrała Love at First Sting zespołu Scorpions.

                — Może włączysz „Still Loving You”, mała? — mruknął ze swoim irytującym uśmieszkiem.

Catherine wsunęła płytę i puściła „Rock You Like a Hurricane”, patrząc na niego wyzywająco.

                — Jeszcze raz powiedz na mnie „mała”, a cię zastrzelę.

                — Ciekawe jak, skoro nie umiesz strzelać.

                — Poczekam, aż mnie nauczysz.

Uśmiechnęli się do siebie i parsknęli śmiechem.

                Chevrolet zjechał z asfaltu i stoczył się na niewielką, piaszczystą dróżkę. Dookoła były jedynie pola pełne zboża i innych roślin. Kilka kilometrów dalej majaczył spory las.

                — Wolę, żeby nikt nie zobaczył, że posługuję się nielegalną bronią. — wyjaśnił.

                — Rozumiem.  

                — Cieszę się.

Pojedyncze łodygi zbóż chłostały nadwozie, gdy Chevrolet powoli toczył się naprzód, podskakując na wybojach, których nie wygładziły koła samochodów; za rzadko tędy jeździły. Ścieżka nie urywała się przy wjeździe do lasu, jak spodziewała się Catherine, tylko prowadziła dalej, między drzewa. Suburban cały czas toczył się naprzód. James nie przyspieszał, dbając o podwozie. To nie był samochód terenowy, a jedynie SUV.

                — Kirk mówił, że masz „cały arsenał broni” — powiedziała nagle Catherine — Co to znaczy?

James uśmiechnął się pod nosem.

                — Nie kłamał — mruknął — Zaraz sama się przekonasz. Tylko się nie wystrasz.

Catherine skinęła głową, nie wiedząc, czego ma się spodziewać. Póki co, wolała jednak nie pytać. Skupiła wzrok za oknem. Ścieżka prowadziła wgłąb lasu. Drzewa nagle się urwały, a samochód wjechał na sporej wielkości polanę, na środku której stał niewielki domek zbudowany z drewnianych pali. Obok niego stał mały, blaszany garaż.

                — Urocze miejsce. — stwierdziła Catherine.

                — Taak — powiedział James, parkując Chevroleta pod domkiem — Przychodzę tu na polowania.

Obróciła głowę w jego stronę.

                — Serio?

James przytaknął. Razem wysiedli z samochodu. Powietrze było tutaj rześkie, czyste i nieco chłodniejsze niż poza lasem. Dookoła były jedynie drzewa, nie licząc terenu polany.

                — Uczyłem się tu strzelać — powiedział z uśmiechem James — Sam. Prawie postrzeliłem się w nogę.

                — To chyba nie było najmądrzejsze.

Hetfield pokręcił głową.

                — Wręcz przeciwnie. Niezależność to podstawa, skarbie.

Catherine postanowiła, że nie skomentuje ostatniego słowa. Podążyła za Jamesem do środka drewnianego domku. Gdy przekroczyła próg, zamknął za nią drzwi. Wnętrze było bardzo przytulne i w niczym nie przypominało stereotypowej chatki myśliwego, gdzie na ścianach wiszą trofea w postaci zwierzęcych głów, a przy kominku leży niedźwiedzia skóra. Zamiast tego znajdowały się tutaj dwie niewielkie kanapy, skromnie urządzona kuchnia, obrazy przedstawiające różne krajobrazy, stary gramofon, stos winylowych płyt, czarna gitara akustyczna i stos drewna w kącie. Z sufitu na łańcuchu zwieszał się żyrandol z czarnej porcelany, a podłoga wyłożona została miękkim, ciemnoczerwonym dywanem.

                — Ładnie tu.

                — Wiem — powiedział James — Ten dom należał kiedyś do mojego ojca.

Uwadze dziewczyny nie umknął fakt, że blondyn użył czasu przeszłego. Powstrzymała się jednak od słów typu „bardzo mi przykro”. Nic by nie dały, a tacy faceci jak on bardzo ich nie lubią. James wziął głęboki oddech, po czym odwrócił wzrok.

                — Nieważne — bąknął cicho, po czym dodał już głośniej — Chciałaś zobaczyć mój „arsenał”.

Catherine skinęła głową. James dał jej dłonią znak, by poszła za nim. Na tyłach domku znajdował się niezbyt duży pokój, który zupełnie nie pasował do wystroju pozostałej części budynku. Ściany tutaj były białe, bez najmniejszego wzorku, a podłoga goła, wyłożona jedynie ciemnymi panelami. Rivery weszła do środka, a po plecach przeszły jej dość nieprzyjemne ciarki. Na specjalnie wmontowanych w ściany haczykach znajdowała się cała kolekcja przeróżnych karabinów, a pod nimi – stoliki z gablotami wypełnionymi pistoletami.

                — Jak dom psychopatycznego mordercy, nie? — uśmiechnął się blado James.

                — Nie mogę zaprzeczyć. — odparła cicho Catherine.

Hetfield stanął pod jedną ze ścian, po czym zdjął z niej jeden karabin. Wyważył go sobie w dłoni i pokazał dziewczynie, uważając, by lufa nie skierowała się w jej stronę. Wolał, by broń wystrzeliła w jego pierś, zamiast w drobne ciało brunetki.               

— Karabinek AKM, podrasowana wersja AK używanego po II wojnie światowej — powiedział James, po czym, dla lepszego efektu, powiedział jego nazwę po rosyjsku.

Catherine uważała, ze Hetfield wyglądał przerażająco ze zwykłym pistoletem. Z karabinem w ręku wręcz mroził krew w żyłach. Miała nadzieję, że nie trzęsą jej się dłonie. James odwiesił AKM i wziął następny karabin.

                — M16 — oznajmił, trzymając w dłoniach groźnie wyglądający sprzęt — Automat, amerykańska robota. Jest w uzbrojeniu naszej armii.

Następnie już nie zdejmował broni, a jedynie chodził po pokoju i opisywał każdy model. W swojej kolekcji miał jeszcze pistolet maszynowy MAC-10, karabin snajperski Remington 700 oraz strzelbę myśliwską Mossberg 500. Dla Catherine było to jednocześnie interesujące i przerażające. Fascynacja Hetfielda bronią palną przyprawiała ją o dreszcze.

                — A tu masz zwykłe pistolety. — wskazał na gabloty.

Znalazły się tu takie modele jak Glock 17, Walther PPK, Beretta 92FS, Colt M1911A1, Remington 51 i SIG – Sauer P226 oraz rewolwery – Smith & Wesson Model 29 (znany również jako 44 Magnum) i Ruger GT100.         

                — Pokaźna kolekcja. — powiedziała Catherine z uznaniem.

                — Owszem — odparł James. Potem przeniósł wzrok na Catherine — To co, gotowa?

Rivery uniosła rękę i zasalutowała.

                — Urodziłam się gotowa!

Twarz Jamesa rozświetlił łagodny uśmiech.

                — Lubię takie podejście — powiedział, po czym wsunął SIG – Sauera za pas. Następnie zarzucił sobie na ramię jakąś ciężką torbę — Idziemy.

Wyszli na zewnątrz. James wyszedł z polany i skierował kroki w las. Kilkadziesiąt metrów dalej natknęli się na podziurawioną, metalową tarczę do strzelania przytwierdzoną do kory kilkoma gwoździami. Drzewa rosły tu na tyle rzadko, że nie przeszkadzały pociskom w drodze do celu. Hetfield wziął Browninga od Catherine i zamontował tłumik, który miał wyciszyć odgłos wystrzału.

                — Na początku lepiej będzie bez huku — wyjaśnił, po czym podał pistolet Catherine — Nie będę ci chrzanił o pozycji strzeleckiej, bo w praktyce ci się to nie przyda — zerknął na nią, by zobaczyć, czy nadąża. Skinęła głową — W porządku. Spróbuj trafić w tarczę. Tylko nie postrzel mnie, bo nie mam kamizelki kuloodpornej. Ach, no i uważaj, bo pistolet trochę szarpie.

                — Tak po prostu sobie strzelić?

                — Tak po prostu.

Catherine zmarszczyła nieco brwi, ale zastosowała się do polecenia. Uniosła pistolet i nacisnęła spust. Nie była ani trochę przyzwyczajona do odrzutu podczas strzału, więc broń prawie wypadła jej z ręki, a pocisk przeleciał daleko od celu; na szczęście nie trafiając stojącego obok Jamesa. Hetfield podszedł nieco bliżej.

                — Nie takie proste, huh? — uśmiechnął się i tym razem był to jego charakterystyczny, irytujący uśmieszek — Po pierwsze, wziąć spluwę i wystrzelić umie każdy debil. Wyważ sobie pistolet w dłoni — cierpliwie instruował — I nie bój się. Broń ma być przedłużeniem twojej ręki, a nie czymś, czego się obawiasz. Nie ściskaj chwytu zbyt mocno ani zbyt lekko. Zrób to tak, żebyś ty czuła, że jest idealnie — chodził dookoła, uważnie przyglądając się jej poczynaniom — Jasne?

                — Chyba tak. — bąknęła.

James się zatrzymał. Znowu był tym groźnym Hetfieldem, a nie zwykłym blondynem żartującym z nią w samochodzie. Zmarszczył brwi.

                — „Chyba”? — parsknął — To nie odpowiedź. Masz być pewna, rozumiesz?

                — Tak. — powiedziała już pewniejszym głosem.

James odsunął się na bok i dał jej dłonią znak, żeby strzeliła jeszcze raz. Tym razem pocisk trafił w róg tarczy. Blondyn pokiwał głową.

                — Lepiej — rzucił chłodno — Jeszcze raz. Pamiętaj, co powiedziałem. I to, co najważniejsze – musisz być świadoma tego, że każda broń ma odrzut przy strzale. To nie może być dla ciebie zaskoczeniem, bo już po tobie.

Catherine skinęła głową. Zalecając się do wszystkich jego rad, strzeliła jeszcze raz. Tym razem pocisk trafił odrobinę bliżej środka tarczy. James pokiwał głową. Imponowało mu to, że dziewczyna tak szybko się uczy. Potem ponownie nacisnęła spust i druga kula przeszyła metal jeszcze bliżej.

                — I jak?

                — Nieźle, nieźle — pokiwał głową James — Trening czyni mistrza, mała — powiedział, celowo akcentując ostatnie słowo — Strzelaj, dopóki nie trafisz w środek.

Catherine przytaknęła z determinacją.

                Dwie i pół godziny później niemalże każdy strzał oddany przez Catherine był celny, zarówno wtedy, kiedy trzymała pistolet oburącz, jak i jedną dłonią. Nauka Jamesa nie poszła w las. Dziewczyna, dzięki jego radom, robiła postępy i to w szybkim tempie. Wkrótce zamiast cokolwiek mówić, tylko stał i kiwał głową, zadowolony z efektów.

                — W porządku — powiedział w końcu — Ale, ale… Nie będziesz strzelała w praktyce tylko w jednej pozycji.

                — Raczej nie. — przytaknęła.

James uśmiechnął się łobuzersko.

                — Pobiegamy. — oznajmił.

Catherine spojrzała na niego dość niepewnie, wzrokiem mówiącym „Że co proszę?!”. Hetfield tylko poszerzył swój uśmiech, który nie zapowiadał nic dobrego.

                — No co? — parsknął — W biegu też czasem będzie trzeba strzelać, nie?

Rivery musiała przyznać mu rację. James wyjął z przyniesionej przez niego torby drugi pistolet. Był to Glock 17 z już wmontowanym tłumikiem. Przez chwilę patrzył na urządzenie, po czym je wykręcił. To samo zrobił z Browningiem Catherine. Oddał jej pistolet, już bez elementu wyciszającego.

                — Musisz przyzwyczaić się do huku — wyjaśnił — Na początku będzie ci dzwonić w uszach jak cholera. Z czasem stanie się to znośne.

Dziewczyna pokiwała głową na znak, że rozumie.           

                — Okej. — powiedziała.

                — Dobra — zaczął Hetfield — Kiedy biegniesz ze spluwą, trzymasz ją nisko, jasne? Karabin trzyma się mniej więcej na wysokości klatki piersiowej, a pistolet – prawie że przy kolanie. W obydwu przypadkach lufą w dół, jest wtedy mniejsze ryzyko, że strzelisz sobie w ryj. Patrz.

Wyszedł kilka kroków przed dziewczynę, by zaprezentować jej, o co mu chodzi. Dość szybko przebiegł się przed tarczą, zgodnie z tym, co jej powiedział i oddał kilka strzałów, za każdym razem trafiając niemalże idealnie w środek. Zaprawiony w boju, przemknęło Catherine przez myśl. Huk pocisków naprawdę wywołał u niej bardzo nieprzyjemne dzwonienie w uszach; miała tylko nadzieję, że nie traciła słuchu. James truchtem wrócił z powrotem do niej.

                — Słyszysz mnie? — zapytał.

                — Tak — powiedziała, wykrzywiając usta w grymasie niezadowolenia — Ledwo.

James roześmiał się i na krótką chwilę znowu stał się tym chłopakiem, którym był zanim zaczął dawać jej lekcje strzelania. Potem jednak, ku rozżaleniu dziewczyny, ponownie zmienił się w „groźnego Hetfielda”.

                — Czyli nie jest źle — stwierdził — Teraz twoja kolej.

                Przez następne kilka godzin biegali niemalże po całym lesie, celując do wszystkiego – drzew, ściętych pni, nawet do gałęzi czy liści. Catherine przyzwyczaiła się już do huku wystrzałów. Trenowali do utraty tchu, dzięki czemu dziewczyna umiała oddać strzał chyba z każdej pozycji – na stojąco, klęcząc na jednym kolanie, leżąc na plecach i brzuchu, tyłem zza drzewa i w sprincie. W torbie przyniesionej przez blondyna znajdował się wielki zapas amunicji, dzięki czemu w całym lesie nie było chyba obiektu, który niemiałby dziury po ich kuli. Biegali razem – i Catherine, i James, dobrze się bawiąc oraz, co ciekawe, świetnie czując się w swoim towarzystwie. Strzelając umieli stać się drużyną i nauczyli się w ciągu kilku godzin czytać z mowy ciała i porozumiewać się bez użycia słów. Nie znali siebie nawzajem, ale doskonale odczytywali swoje gesty czy mimikę twarzy.

                Po skończonym treningu i bieganinie po lesie, oparli się o drzewo, ciężko oddychając i próbując nabrać wystarczająco tlenu w płuca. Zmęczyli się, ale czuli satysfakcję. Catherine, że nauczyła się doskonale strzelać, a James, iż wyszkolił świetnego strzelca. Z uśmiechami przybili sobie piątkę.

                — Wracamy do domu? — zaproponował James.

                — Tak — odparła Catherine — Mam już dosyć drzew.

Hetfield roześmiał się i razem ruszyli z powrotem do drewnianego domku.

❦❦❦

Velvet Revolver – Fall To Pieces

Suzanne obudziła się z nieznośnym bólem głowy. Syknęła i zmrużyła powieki, chroniąc nadwrażliwe źrenice przed światłem generowanym przez niewielką żarówkę zwisającą z sufitu. Znowu miała kaca. Wreszcie, po ładnych dziesięciu minutach, była w stanie otworzyć oczy, by rozejrzeć się dookoła i ustalić, gdzie się znajduje. Przyznała to przed samą sobą – nie miała pojęcia. Takie sytuacja zdarzały jej się coraz częściej: przegapiała swoją zmianę w Rainbow, upijała się prawie do nieprzytomności, ćpała, uprawiała seks z nieznajomymi mężczyznami… I tak w kółko. A wszystko po tym, jak przespała się z Larsem Ulrichem. Dlaczego to wydarzenie miało na nią taki wpływ? Nie chciała zostać dziwką. Przecież po przyjeździe do L.A za wszelką cenę próbowała uniknąć właśnie tego. Najgorszy był fakt, że ta przygoda na jedną noc bardzo jej się spodobała. Seks bez żadnych zobowiązań to było to, czego potrzebowała. Ale nie mogła tak tego ciągnąć, bo jak tak dalej pójdzie, naprawdę wyląduje w burdelu jako „panna do towarzystwa”. Nie. Nie mogła na to pozwolić.

                Owinęła się prześcieradłem, po czym jakimś cudem dowlokła się do łazienki i przemyła twarz lodowatą wodą. Niewiele to pomogło, ale pozwoliło jej przynajmniej się „obudzić”. Wróciła do sypialni i zaczęła zbierać swoje ubrania z podłogi. Partnera z poprzedniej nocy nie było i miała nadzieję, że tak pozostanie – nie miała ochoty go nawet poznać. Wciągnęła na siebie to, co znalazła. Nigdzie nie mogła odszukać swoich spodenek, więc zadowoliła się, nakładając szorty chłopaka, z którym spała. Mocno ścisnęła się paskiem i uznała, że nawet nie jest źle.

                — Gdzieś się wybierasz? — usłyszała głos za plecami.

Zaklęła pod nosem i obróciła głowę. Z tyłu stał chłopak może w jej wieku. Miał ostrzyżone na jeża ciemne włosy i oczy podobnego koloru. Uśmiechał się i wyglądał na rozbawionego, co doprowadzało Suzanne prawie do szału – jej bowiem wcale nie było do śmiechu.

                — Przestań się, z łaski swojej, szczerzyć i lepiej powiedz mi, gdzie są moje spodnie.

Brunet podszedł do niej i położył jej dłoń na policzku.

                — Co jest, kochanie, nie podobało ci się? — zapytał z, mogłaby przysiąc, udawanym rozżaleniem. Pocałował ją w obojczyk — Wydawało mi się, że jestem dobry.

                — To ci się źle wydawało — warknęła, odpychając go od siebie — Zapomnij, że mnie poznałeś, okej?!

                — Taką kocicę trudno będzie zapomnieć. — odparł, uśmiechając się  obrzydliwie.

Suzanne nie wytrzymała i uderzyła go z całej siły w twarz, po czym, nie czekając na reakcję bruneta, wybiegła z jego mieszkania.

                Dziewczyna zatrzymała się dopiero kilka kilometrów dalej. Usiadła na środku chodnika i po prostu zalała się łzami. Zrobiła z siebie pośmiewisko i jest na dobrej drodze do agencji towarzyskiej. Co było z nią nie tak?! Sama sobie rujnowała życie, na własne życzenie wszystko zaczynało się walić. Niedługo straci pracę przez jej wszystkie niezapowiedziane nieobecności, a w dodatku, jak tak dalej pójdzie, zajdzie w ciążę z kimś, kogo w ogóle nie zna.

                — Nie tak… — szepnęła w swoje dłonie — Nie tak miało być!

Przyjechała do L.A z nadzieją na cudowne życie, takie jak mają ludzie w wielkich metropoliach. Zamiast tego wylądowała w zapchlonym barze, obcując z największymi szumowinami jakie można sobie wyobrazić. A teraz jeszcze to… Jak ona spojrzy w oczy Catherine?! Rivery zawsze potępiała bycie łatwą i dostępną dla wszystkich, a picia na umór i narkotyków nie trawiła jak niczego innego. Były dobrymi koleżankami. Suzanne sama to rujnowała. Drżącą dłonią wyciągnęła z kieszeni paczkę najtańszych papierosów smakujących jak wytarzana w błocie szmatka do czyszczenia butów i odpaliła jednego za pomocą resztek gazu w zapalniczce. Zaciągnęła się dymem, próbując się pozbierać. Nie mogła siedzieć i płakać, w dodatku na środku chodnika, na oczach wszystkich. Podniosła się z ziemi, otrzepała spodenki i otarła łzy. Będzie dobrze.

                — Jasne, że będzie — powiedziała na głos — Jestem Suzanne Delaney. U mnie zawsze jest dobrze.

Gadając do siebie, przykuwała uwagę przechodniów, ale ani trochę się tym nie przejmowała. Próbowała dodać sobie otuchy. Pierwsze, co zrobi, to pójdzie do szefa i przeprosi go za zaniedbywanie obowiązków. No i, oczywiście, wieczory będzie spędzała w mieszkaniu, z dala od tego wszystkiego, co ją rujnowało. I koniec z narkotykami!

                Obietnic sobie danych udało jej się dotrzymać przez pięć minut.

❦❦❦

Ronnie stał na ganku swojego domu, patrząc gdzieś w przestrzeń. Czekał na wizytę. Drgnął, słysząc dźwięk silnika i rzucił niedopałek na ziemię. Wyszedł na spotkanie przyjacielowi. Michael Petterson z oddziału w Oregonie zatrzymał motocykl obok maszyny Harveya i zeskoczył na ziemię. Robert oraz jego kumpel uściskali się serdecznie, jak przystało na starych druhów.

                — Słyszałem o kartelu. — powiedział Petterson — Kiepska sprawa.

                — Mnie to mówisz? — mruknął Robert.

Weszli do środka, a prezes kalifornijskiego oddziału postawił przed swoim gościem butelkę schłodzonego piwa. Przez chwilę pili w milczeniu.

                — Rozumiem, że potrzebujcie pomocy. — odezwał się Michael jako pierwszy.

Robert odetchnął głęboko.

                — Nienawidzę tego robić, ale… Tak, muszę poprosić cię o pomoc.

                — Jasne, stary — Petterson poklepał go po ramieniu — Cały mój oddział jest do twojej dyspozycji.

Harvey pokiwał głową.

                — Dzięki. Mogę cię prosić o coś jeszcze?

                — Zamieniam się w słuch.

                — Namierz Camerona. — poprosił.

Michael uniósł brwi.

                — Twojego…

                — Tak — przerwał mu szybko Robert — Potrzebuję jego adresu.

Petterson rozłożył ramiona.

                — Żaden problem. Daj mi kilka godzin.

❦❦❦

Słońce już zdążyło całkowicie schować się za linią horyzontu, pogrążając Los Angeles w mroku, gdy wielki, czarny SUV podjechał pod blok. Catherine rzuciła Jamesowi lekki uśmiech.

                — Dziękuję. — powiedziała.

Hetfield skinął głową.

                — Nie ma sprawy — odparł — Wpadniesz jeszcze do naszego studia? — zapytał — Kirky zaczyna tęsknić. — dodał, puszczając jej oczko.

                — Jasne — powiedziała z uśmiechem — W takim razie do zobaczenia.

                — Taak, do zobaczenia.

Otworzyła drzwi samochodu i wysiadła, przyglądając się wieczornemu niebu. Było usiane gwiazdami i niezwykle piękne, jak z resztą zawsze. Catherine ruszyła w stronę klatki schodowej, słysząc silnik odjeżdżającego Suburbana. Przy drzwiach ktoś na nią czekał.

                — Stone? — zdziwiła się, podchodząc bliżej — Co ty tu robisz?

Chłopak wyglądał na zdenerwowanego.

                — A ty? — burknął — Martwiłem się.

 Catherine westchnęła ciężko. Byli razem od doby, a on już zaczynał odstawiać teatrzyk. Doceniała to, że bał się o jej bezpieczeństwo, ale nie chciała czuć się ograniczana.

                — Mam chyba prawo wyjść z domu, hm? — mruknęła, całując go w policzek.

Stone nadal nie wyglądał na zadowolonego.

                — Kto to był? — zapytał, wskazując podbródkiem miejsce, w którym kilka chwil wcześniej stał Chevrolet.

                — Nikt szczególny — odparła wymijająco, po czym położyła mu dłonie na biodrach — Naprawdę nie musisz się martwić.

W końcu chodzę uzbrojona, dodała w myślach. Nie powiedziała jednak tego na głos, bo wolała, żeby Stone, póki co, nie wiedział o Cameronie i o broni. Temple pokiwał głową i chyba miał zamiar odpuścić.

                — No dobra — mruknął — Przyjdę do ciebie jutro rano, dobrze?

                — Jasne — wspięła się na palce, by pocałować go w usta — Miłych snów.

Po tych słowach Stone poszedł do siebie, a Catherine weszła na klatkę schodową. Miała ochotę na długi prysznic i odświeżenie się po bieganiu po lesie. Weszła do mieszkania. Czekał tam na nią Cameron. Siedział w fotelu z niewesołą miną, bawiąc się rewolwerem. Dziewczyna nie uznała tego za dobry znak.     

                — Coś się stało? — zapytała niepewnie.

Cameron podniósł wzrok i spojrzał jej głęboko w oczy.

                — Mamy problem. — odparł.

* * *

Witam :3

W poprzednim rozdziale nieco wyeksponowałam (z bohaterów pobocznych) Guns N’ Roses, tutaj z kolei zajęłam się Suzanne, bo było jej bardzo niewiele. No i proszę, jest! Też nie za dużo, ale nie jest tutaj aż tak ważna jak, na przykład, nasz Saul Hudson. Komentując rozdziały u Rocket Queen pisałam, że nienawidzę tematów puszczania się i tak dalej. I zdania nie zmieniłam! Jednak lubię pisanie o wychodzeniu na prostą, więc na razie będę pisać o rzeczach przeze mnie nielubianych.

Część z Jamesem i Catherine jest dość długa i zajmuje większość rozdziału, ale mam nadzieję, że to dobrze. Sporo jest tutaj o broni, ale się tym interesuję, więc musiałam tu wpleść coś takiego.

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał i nie przynudzałam.

Pozdrawiam cieplutko :*